Alvorens iedereen hier begint te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens...
op een mooie ochtend was alles plots voorbij.
Toen Allison me vroeg waar we waren, antwoordde ik niet meer "Georgia, Paris of Florida" zoals de voorbije dagen.
De mist in mijn hoofd verdween en alles was weer in het juiste perspectief te zien.
Een keer nog heb ik mezelf op een remming betrapt.
De laatste dag in het hospitaal liep er een muis op het raamkozijn.
We waren met zijn drieen in de kamer maar ik heb niets durven zeggen.
Bang van de twijfelende blik in de ogen van Allison en de verpleger....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten