.... en het gesprek ging verder. We hadden de plots opkomende woede al gehad waar driftige mannen elkaar zowat de hersenen insloegen om geen gezichtsverlies te lijden en status te verwerven, maar veel gevaarlijk was het sluipend gif van een vloek.
Op de weg naar de gevangenis was, aldus Pat, een vervloeking uitgesproken. Iedereen reed er in een grote boog om een hoop kapotgeslagen kokosnoten heen waartussen honderden muntjes lagen. In een andere omstandigheid zou het geld in een mum van tijd verdwenen zijn, maar hier bleef alles onaangeroerd liggen.
Het was duidelijk dat de persoon op wie de vloek rustte, hier dagelijks voorbij kwam en donders goed wist dat dit vergiftigd geschenk voor hem bedoeld was...
Toen kwamen we op de grootste vloek van deze tijd, AIDS. En weer was de benadering van mijn collega's landgenoten totaal anders dan de bij ons gangbare norm.
Op een dag kwam in een hospitaal dat door FMS met medicijnen bevoorraad werd, een jonge vrouwelijke dokter aan.
Ze was razend knap en ze deelde het bed met ongeveer de ganse mannelijke bevolking van het dorp.
Er zat echter een addertje onder het gras. De jonge dame was HIV besmet en dat wist ze ook.
Toen duidelijk werd in het dorp hoe de vork in de steel zat, werd daar begrijpend en berustend op gereageerd.
Pat, die de hele perceptie van de mogelijk besmette gezinnen niet begreep, vroeg verdere uitleg aan de twee verpleegsters die met hem samenwerkten in de stad. "Stel", zei hij, "dat je besmet wordt door een naald. Zou je dan alle mogelijke voorzorgen nemen om je man tegen de overdraagbare ziekte te beschermen?"
De twee dames die opgeleid waren om mensen te helpen en die gestudeerd hadden, waren het unaniem met elkaar eens.
Ze zouden hun man moedwillig besmetten.
Pat viel haast achterover van de uitleg.
"Niemand sterft toch graag alleen...?" was de eenvoudige verklaring.
Dat je de toekomst van je eigen gezin op het spel zet, iemand onschuldig bewust de dood in jaagt, is voor ons westerlingen misschien onbegrijpelijk maar is wellicht te verklaren vanuit het stamgevoel, het belang van de groep waarbij een individu op zich verwaarloosbaar is.
Hoe je het ook bekeek, het bleef een beangstigende en totaal verschillende kijk op de zaken.
Het gesprek eindigde, gelukkig maar weer, hilarisch. Naast me zat een duitse piloot uit Dodoma. Naar het schijnt had de man voorheen een imposante snor die met was tot twee gigantische krullen geboetseerd was.
Pat vroeg hem waar zijn pruisische trots dan wel gebleven was.
Bleek dat zuurstof onder druk en was niet samen gaan.
De piloot had problemen gehad op 12 000 voet, had het zuurstofmasker bovengehaald en daarbij was zijn trots in vlammen opgegaan.
Gelukkig transporteerde hij op dat moment alleen geneesmidelen en geen passagiers.
Het zou een mooi gezicht geweest zijn.
"This is your captain burning..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten