WIE HEEFT HET WARM WATER TERUGGEVONDEN (deel II)

Op zondag maakte Mike - zoals het een goeie echtgenoot betaamt - een uitgebreid ontbijt.
We kregen nog bezoek van een paar kleurrijke Maasai die hun koeien in de buurt lieten grazen. Morani vond het maar niets maar we konden toch de vrede bewaren.

Bij gebrek aan "De Zevende Dag" kreeg ik er van mijn reisgezel nog een gratis BBC uitzending bovenop en toen was het ongeveer tijd om terug naar de bewoonde wereld terug te keren...

...Op zondag maakte Mike een uitgebreid ontbijt...
...We kregen bezoek van een paar kleurrijke Maasai...
...die hun koeien in de buurt lieten grazen......Morani vond het maar niets...


...kreeg ik er van mijn reisgezel nog een gratis BBC uitzending bovenop...

WIE HEEFT HET WARM WATER UITGEVONDEN?

Het begint een vaste gewoonte te worden.
Halverwege de week begin ik te dagdromen over een uitstapje tijdens het weekend.
Sinds jaar en dag hoorde ik mensen praten over Maji Moto, "Warm Water".
Ik hield het tot vorige week op het sissende en rochelende boilertje in mijn badkamer maar langzaamaan werd duidelijk dat Maji Moto een uniek plaatsje scheen te zijn.

In gedachten liep ik het lijstje slachtoffers af voor deze expeditie en algauw kwam ik bij Mike terecht. Mike was niet alleen gepensioneerd en had dus zeeen van tijd; hij was ook een uitermate aangename reisgezel. Belezen en erudiet maar tegelijker tijd net voldoende gek om er hilarische toestanden mee te beleven.
Ook Morani, mijn trouwe ridgeback was van de partij en ik veronderstel dat het hem geen seconde gespeten heeft. De hond kwam voor de eerste keer langer dan 24 uur buiten de poorten van de versterkte burcht in Kwa Idd, mijn boerendorpje, en hij heeft zich uitermate heldhaftig gedragen.

We reden goed anderhalf uur de stad uit en middels hopeloos foute aanwijzingen op mijn GSM bereikten we tenslotte het kleine plaatsje waar het grondwater met een aangename bad-temperatuur bovengronds komt.
Een plaatselijke oppasser hield het plaatsje schoon, inde met de glimlach vijf dollar per persoon voor de overnachting maar liet ons verder met rust.

We waanden ons echt in de Blue Lagoon. Kristal helder water, overhangende palmtakken en een zilveren schittering in het water door de vele vissen.
Gedurende het hele weekend zagen we geen andere bezoekers en we waanden ons in het paradijs.
Je zou ook voor minder als je de foto's hieronder bekijkt...

DE TENEUR VAN DE TELEFOONTERREUR

Naar vaste gewoonte... u kent het promopraatje al, ging ik na het werk gisteren naar Via Via om mijn resistentie tegen malaria op te bouwen.
Philippe, de eigenaar van de tent is een Zwitser en we weten allemaal hoe die knakkers met geld omspringen.
De prijzen van de gin benaderen nu ongeveer die van op de grote markt in Brussel dus om budgettaire redenen ben ik overgestapt op de lokale variant Konyagi.
Het brouwsel is goed genoeg om rioolputjes te ontstoppen (opgelet: niet gebruiken samen met PVC-lijm), voor het ontvlooien van de hond (opgelet: bij contact met de ogen overvloedig met water spoelen en indien nodig een dokter raadplegen) of bij het roestvrij maken van moeren en bouten (opgelet: het dragen van handschoenen wordt aanbevolen).

Bij het lezen van de krant rolde ik eens te meer ongeveer onder tafel.
Een heldere geest bij het bestuur van deze republiek heeft besloten dat alle SIMkaarten moeten geregistreerd zijn voor het eind van het jaar.
Daarom had de regering een volledige pagina afgehuurd in alle kranten ten einde dit heuglijke nieuws te verspreiden onder de bevolking.
Dat er twintig miljoen SIMkaarten in omloop schijnen te zijn, was eventjes van geen belang. Als je je niet op tijd registreerde, werd je lijn gewoon afgesloten; zo simpel was dat.

Ik ben al helemaal geen voorstander van "Big Brother is watching you" maar dit sloeg echt alles.
Er was ook een formulier voorgedrukt dat door iedere bezitter moest ingevuld worden, paspoort foto inclusief.
Het hele project werd opgestart om misbruik van telefoonkaarten te voorkomen.
Nu weet ik uit ondervinding wat verstandige dieven doen met buitgemaakte GSM's. Stap 1 is onmiddellijk het kaartje verwijderen.
Logisch toch, anders contacteert de politie eventjes de telefonieprovider en hebben ze je in geen tijd in je kraag gevat.
Bij de overval in mijn huis, verdwenen zeven mobieltjes; nooit werd ook maar 1 telefoontje gepleegd via de SIMkaarten.
De controlerende mogelijkheden zinden me niet; de reden klopte ook al niet en toen ik tenslotte verder nadacht zag ik het hele idee langzaam wegzinken in een poel van verwarring.

Hoe moest het verder met mensen die leven van een dollar per dag met dat pasfoto-gedoe? Vier dollar uitgeven voor een zinloos project?
Wat te doen met ongeletterde verkopers die een ongeletterde klant aan de deur hadden? Een beedigde klerk aan ieder kioskje posteren?
Wat als je je telefoon eventjes uitleende en net op dat moment gebeurde er iets onvoorstelbaar misdadig via je MSNkaart?

Het hele idee leek me bespottelijk en zinloos, een bananenrepubliek waardig, benieuwd wat we er nog van horen in de toekomst...

DE TUIN VAN (H)EDEN (Sayari - deel V)

Ik heb overduidelijk een Pavlov reflex als ik de motor van een Landcruiser of Land Rover hoor warmdraaien.
Automatisch grijp ik naar fototoestel en verrekijker en sluipend baan ik me een weg naar het voertuig.
Goed, zo ver drijf ik het wel niet, maar ik zit toch wel netjes rechtop als het braafste jongetje van de klas hopend een nieuwe diersoort te ontdekken of misschien iets bijzonders te zien alvorens de arendsogen van de gids dat doen.

We vertrokken dus opnieuw voor een safari en veel heb ik daar niet aan toe te voegen, de foto's spreken voor zich...


duizenden en duizenden grazers op de uitgestrekte vlaktes...

een speciaal gevoel toch, een open jeep met een machtige leeuw zo vlakbij...

een eenzame stier, zwaar gewond aan zijn rechteroog, waarschijnlijk tijdens een gevecht met een concurrent.

hyena, net terug van de slager...

moeder cheetah met haar vier jongen. De gidsen hadden haar in maanden niet meer gezien. mama verdient groot respect voor het in leven houden van alle vier haar baby's. Binnen een paar maand gaan ze zelf op jacht, maar nu jaagt moeder nog alleen voor alle vijf...

ALS WIJ ZOMERS GAAN KAMPEREN...(Sayari - deel IV)

Het was onderhand ook tijd om de tent aan een grondige inspectie te onderwerpen.
De veertien tenten en de honeymoon suite waren gebouwd met volledige privacy. Vanop een terras van tropisch hardhout keek je uit op de vlakte in de richting van de Mara rivier, een kleine kilometer verder.
Er was een bamboe bankstel waar je 's ochtends je koffie geserveerd kreeg terwijl je de Serengeti langzaam kon zien ontwaken.
De tent was opgebouwd uit een stevige metalen constructie waar canvas was opgespannen. Om de weerelementen buiten te houden, had de designers glazen schuifdeuren bedacht.

Binnenin was de tent opgebouwd uit twee delen.
Er was de slaapkamer, ruim en licht met een voortreffelijk bed en via een oosters aandoende schuifdeur kwam je in de badkamer.
Een douche met een rainshower ter grootte van een fietswiel, een ruim toilet en een badkamer met originele granieten lavabo's en met een ligbad dat zo geplaatst was dat je zalig kon baden met de ramen wijd open zonder dat iemand inkijk had.
Dit alles getuigde werkelijk van grote klasse.
Met plezier zou ik mijn saaie bureautje inruilen voor een plaatsje in dit paradijs...


...Er was een bamboe bankstel waar je 's ochtends je koffie geserveerd kreeg terwijl je de Serengeti langzaam kon zien ontwaken...

...Er was de slaapkamer, ruim en licht met een voortreffelijk bed...

...en via een oosters aandoende schuifdeur kwam je in de badkamer...

...met een ligbad dat zo geplaatst was dat je zalig kon baden met de ramen wijd open...


...en met originele granieten lavabo's...

DE SAVANNE EXPRESS (Sayari - deel III)

Tot mijn grote vreugde had mijn baas me voor het vertrek duidelijk gemaakt dat het lange weekend uitsluitend een plezieruitstap zou worden.
Het sprak vanzelf dat er een rapport met opbouwende kritiek verwacht werd, maar voor de rest werden we allemaal behandeld als gasten.
Daarom stonden in de namiddag de jeeps alweer klaar voor een safari.
Ik ging er graag op in want voor mijn part zou ik elke dag opnieuw door die wilde natuur van Noord-Serengeti rijden.
Op de drie dagen in Sayari ging ik voor meer dan zestien uur op stap met de altijd even enthousiaste gidsen.
Ook Ole Kirimbai was bijna elke keer van de partij. De joviale Maasai die directeur is binnen het bedrijf en door iedereen met veel respect wordt behandeld, is - door zijn twintigjarige carriere als gids - een vat vol anecdotes over het leven op de savanne.
Dat zijn gekwetter daarbij wel eens vermoeiend kon worden genoemd, namen we er graag bij.

Net het kamp uit, ontmoeten we al een giraf die ons met lieve weemoedige ogen aankeek.
We vonden een koppel leeuwen onder een boom. De platte rust was hoogstnodig want het was paarseizoen en gedurende die paar dagen werd niet gegeten, maar alleen aan de bevruchting gedacht.
Het mannetje kweet zich dan ook met strikte precisie van zijn taak. Elk kwartier werd de daad volbracht.
Ook de andere dieren waren zich bewust van hun waarde voor het toerisme.
Op mijn verzoek gingen hyena's en hun mogelijke avondmaal, de zebra's en de elanden netjes op een rijtje staan voor een - al zeg ik het zelf - prachtige foto.
Het enige wat ik niet op mijn toestel te pakken kreeg, waren de wrattenzwijnen - Pumba uit The Lion King -. De kereltjes gaan er altijd met een rotvaart vandoor en toen Estomie, onze gids, mijn vergeefse pogingen zag, zei hij lachend: "de savanne express laat zich niet pakken..."

We reden terug in de richting van het kamp dat gelegen is vlakbij de Mara rivier.
Deze rivier, die iedereen ongetwijfeld al een keer op televisie gezien heeft, is een van de meest spectaculaire plaatsen in de halfjaarlijkse migratie van het anderhalf miljoen wildebeesten.
Het klif is steil waar de dieren oversteken, de snelsten worden door de achteropkomende kudde voortgedreven en de krokodillen, die al weken niets achter de kiezen hebben gehad, wachten ongeduldig in het modderbruine water.
Logisch dat Planet Earth, BBC en National Geographic hier kind aan huis zijn om de meest indrukwekkende beelden te maken...

De zon ging onder zoals dat alleen in Afrika kan en toen reden we terug naar Sayari om onze tent te inspecteren...

...ontmoeten we al een giraf die ons met lieve weemoedige ogen aankeek...


...De platte rust was hoogstnodig...

...Op mijn verzoek gingen hyena's en hun mogelijke avondmaal, de zebra's en de elanden netjes op een rijtje staan...


...dat gelegen is vlakbij de Mara rivier......De zon ging onder zoals dat alleen in Afrika kan...

STIJLVOL OP SAFARI (Sayari - deel II)

De safari was alvast geslaagd maar ook de verwachtingen voor Sayari camp waren hooggespannen. Via een lange kronkelige weg bereikten we uiteindelijk ons verblijf voor de volgende drie dagen.
Het hele team stond klaar om ons te begroeten; de vermoeidheid was van vele gezichten af te lezen.
Er scheen nog veel werk achter de schermen te zijn maar wat de gasten zagen was gewoonweg prachtig.
We bekeken de rock pool, het zwembad dat gemaakt was in een kopje waar de werknemers wekenlang een harde strijd gevoerd hadden met een eenzaam nijlpaard dat het prachtige zwembad gekozen had als zijn nieuwe domicilie.
Uiteindelijk had het beest genoeg van het geschreeuw en het stenen gooien en was het - verontwaardigd briesend - terug naar de Mara rivier gewaggeld.
De vloer aan het zwembad was gemaakt van tropisch hardhout en de zetels oogden uitnodigend.

De lounge was stijlvol. Alle materiaal was in Bali gekocht, naar Tanzania verscheept, opgeslagen in onze magazijnen en tenslotte met trucks via de lange, stoffige weg naar het noorden van de Serengeti getransporteerd.
De designers hadden er iets prachtig en stijlvol van gemaakt.
Er waren verschillende hoeken en zelfs toen we er met zijn allen zaten, leek de plaats gezellig gevuld. De opstelling van de zithoeken gaf je de mogelijkheid aan te sluiten bij een ander groepje of je anderzijds af te zonderen.
De bediening was perfect, de drankjes en hapjes uitmuntend; dit project zou een succesnummer worden binnen de overnachtingsmogelijkeden in de Serengeti...



...We bekeken de rock pool, het zwembad dat gemaakt was in een kopje...

...de zetels oogden uitnodigend...
...dit project zou een succesnummer worden binnen de overnachtingsmogelijkeden in de Serengeti...


...De designers hadden er iets prachtig en stijlvol van gemaakt...

...Er waren verschillende hoeken...

EEN KANTOOR MET UITZICHT (Sayari- deel I)

En alweer schoot ik de hoofdvogel af...
Sinds de tijd dat ik hier op het hoofdbureau werk, ondertussen ook alweer een jaar geleden, had iedereen het de hele tijd over het Sayari Project.
In het noorden van de Serengeti - het Kimaasai woord voor eindeloze vlaktes - werd een prestigieus project vorm gegeven.
Een topkamp met vijftien tenten voorzien van een unieke handtekening.
Het hele gebeuren speelde zich - behalve bevoorradingslijnen - niet af in mijn werkgebied dus Sayari was een ver-van-mijn-bed-show.

Tot een verrassende mail van mijn baas onvermoede gebeurtenissen aankondigde.
Ik werd uitgenodigd op de soft opening van het kamp, samen met de andere senior managers en een groepje van onze beste klanten.
Van vrijdag tot en met zondag zou ik doorbrengen in het nagelnieuwe kamp en alles, van de vlucht heen en terug tot ingang voor de Serengeti en heerlijke dinners met aangepaste wijnen, was op kosten van de zaak.

Het kostte me weinig tijd om de pro's en de contra's af te wegen en op vrijdagmorgen stonden we dan ook op de luchthaven voor een vlucht in een kleine 12-zitter.
Het voordeel van een boerengat als Arusha is dat je iedereen kent en onze piloot bleek dan ook mijn goeie vriend Sean te zijn.
Hij had zowaar een tweede koptelefoon bij zich en ik mocht voorin co-piloot spelen.

Op geregelde tijdstippen keek ik eens achterom naar onze betalende passagiers en wees ik Sean iets onduidelijks of verontrustend aan op de talrijke metertjes.
Mijn publiek achterin dacht vast dat ik de instructeur was die het broekje opleiding gaf.

Sean kloeg al langer dat hij eigenlijk enkel een veredelde buschauffeur was en sinds vrijdag begrijp ik ook waarom. De jonge Amerikaan ratelde zijn welkomstpraatje af, vloog naar de eerste tussenlanding waar de passagiers uitstapten zonder een woord van dank en waar een nieuwe zwijgzame lading vee in groen-grijze safari-uitrusting opgeladen werd.

Gelukkig was Sean vandaag in een meer positieve bui. "Ach", lachte hij, terwijl we over de actieve vulkaan Oldonyo Lengai vlogen,"hoeveel mensen hebben een kantoor met zulk een uitzicht?"

We hadden een tussenlanding op Manyara airstrip en toen we weer vertrokken voor het volgende deel van onze trip, werd ik door de turbulentie behoorlijk ziek.
Ik bad dat mijn aandachtige publiek op rij twee en volgende niet in de smiezen gekregen had dat de co-piloot langzamerhand groen werd en ik beperkte me tot met een slap en bezweet handje wijzertjes aanduiden.

Eindelijk landden we op Kogatende airstrip waar de open jeeps al klaar stonden om ons, via een omwegje, naar het prachtige kamp te brengen...
We kregen zowaar als opwarmertje een ochtend safari aangeboden waarbij joviale Frank onderweg ook nog eens stopte voor koffie en thee.

Het weekend kon niet beter starten...


...Eindelijk landden we op Kogatende airstrip...

...hoeveel mensen hebben een kantoor met zulk een uitzicht?"...

...had iedereen het de hele tijd over het Sayari Project...

...waar de open jeeps al klaar stonden...
...waarbij joviale Frank onderweg ook nog eens stopte voor koffie en thee...

WARME BERG

Toen op zondagochtend om zes uur in de ochtend een roofvogel en de kat van de buren met elkaar in de clinch gingen en moedige Morani, mijn trouwe ridgeback zich ook in het strijdgewoel wenste te mengen, was het wel heel vroeg dag...
Wakker was ik toch, uitgeslapen ook want in deze overdrukke periode zit ik gegarandeerd voor half tien in bed.
Om de tomeloze energie van Morani in goede banen te leiden, vertrokken George, mijn vrolijke tuinier en nachtwaker, ikzelf en de hond naar Kili ma Moto, de warme berg.
Kili ma Moto ligt op twintig minuutjes rijden in de richting van Nairobi en is een uitgedoofd mini-vulkaantje.
Een jonkie eigenlijk.
Het is een steile klim tot de kraterrrand maar eenmaal boven kan je een mooie wandeling maken rondom de kratermond.
Helaas was de zon niet en de wind wel van de partij, maar je kan niet altijd alles hebben in het leven.
Het mooie zicht over ruraal Tanzania was al meer dan voldoende.

Na de flinke wandeling reden we naar het New Arusha Hotel voor een ontbijtbuffet.
Het was duidelijk dat George, opgegroeid in een weeshuis, nog nooit een dergelijk etablissement bezocht had.
Hij kleefde ongeveer aan me en bekeek alles met de blik van een ruimtereiziger op een onbekende planeet.
Het buffet was van het goeie teveel.
George staarde vol ontzetting naar de overdaad aan vleeswaren, ontbijtgranen, sapjes en fruit en besloot tenslotte zijn ontbijt te beperken tot een donut.
Ik vond de zeven euro voor dat ene koekje toch wat veel en spoorde de onthutste jongen aan wat meer te eten.
George had waarschijnlijk gevreesd dat hij zelf moest opdraaien voor de gemaakte kosten maar toen eenmaal duidelijk werd dat ik betaalde en dat zijn keuze geen invloed had op de hoogte van de rekening, kon het niet meer op voor de hongerige jongeman.
Nooit heb ik iemand zich met zoveel welgemanierde overgave op een buffet zien storten.
George proefde al met zijn ogen en zijn oren, hij focuste op de broodjes maar in zijn ooghoek dook de yoghurt op; achter hem sisten plots wat worstjes in een pan en werd zijn aandacht daarheen gezogen. De kerel had het niet meer en koos dan maar voor een opgesplitste aanval.
In snel tempo volgden de eieren met spek, de bonen in tomatensaus met aardappelen en de cornflakes elkaar op.
George dronk er sloten zoete thee bij en leunde tenslotte voldaan achterover.
Het was duidelijk dat hij een uitermate gelukzalige start van zijn vrije dag had gehad...

...om de tomeloze energie van Morani in goede banen te leiden...

...Het mooie zicht over ruraal Tanzania...

...en is een uitgedoofd mini-vulkaantje...

...George, mijn vrolijke tuinier en nachtwaker...

...maar eenmaal boven kan je een mooie wandeling maken rondom de kratermond...

HET TWEEDE ZIMBABWE?

Toen ik op zondag de stad uitreed, nadat ik met intense genoegdoening een paar duizend kindertjes had gadegeslagen (zie vorige post) en ik in een kleine stoet van vijf auto's ergens tussen Tengeru en Usa River reed, gebeurde er plots iets merkwaardig.
Een paar kilometer voordien had ik al opgewonden pratende groepjes mensen langs de kant van de weg gezien maar ik veronderstelde dat dit kerkgangers waren die nog even bijkletsten alvorens weer de heuvels in te trekken naar hun boerderijtje.

Onze kleine colonne dus, opgehouden door een langzame truck, kruiste plots een jeep van het leger met soldaten in gevechtsuitrusting. De man achter in de laadbak richtte zich op toen ie ter hoogte van de truck was, haalde een geweer boven en schoot langs onze auto's heen.
Ik verklaarde hem voor gek maar veel tijd voor ergernis had ik niet.
De strijder van de oproerpolitie had een traangasgranaat afgeschoten en in geen tijd stonden we met zijn allen aan de kant.
Het voelde alsof iemand een vol pepervat in je ogen en je keel gegoten had.
We troepten in een betraand groepje samen en hoewel we elkaar geenszins kenden, was iedereen bezorgd bezig met de anderen.
Iemand haalde water boven en depte de ogen van de truckchauffeur die het het zwaarst te verduren had gehad, een vrouw deelde koekjes uit en na een kwartiertje zette iedereen zijn trip verder.
We wisten absoluut niet waar we dit aan te danken hadden.
Er was in dit deel van de streek geen kat op straat; iets wat in Afrika een wonder mag heten maar wel zagen we overal verdekt opgestelde jeeps van het leger.
Ik vergat het hele voorval tot ik gisteren in Via Via, bij mijn traditionele avonddrankje de krant las.
De regering had een boerderij verkocht aan een MP (member of parliament) en dat was niet naar de zin van de straatarme boeren zonder grond. Zij ijverden al lang voor een herverdeling van de beschikbare grond zoals ook in Zimbabwe gebeurd is - met de gekende desastreuze gevolgen -.
Sinds zaterdag waren negen huizen afgebrand, waren hectares gewassen vernietigd, waren verschillende mensen gewond geraakt waarbij een politie agent zelfs vier vingers verloor en waren 86 mensen opgepakt en in de gevangenis gegooid.
Ik blijf de berichtgeving volgen maar ik kon voor mezelf wel uitmaken dat het een trieste zaak was van de straatarme bevolking tegen de rijke arrogantie.
Daar had ik echt geen traangas voor nodig...

HET BELANG VAN EDUCATIE, (DEEL II)

Educatie en het belang ervan dus.
Die lieve, kleine roetzwarte snoetjes zijn hartverwarmend.
Met zijn allen deden ze een optocht door de stad op zondagochtend.
Met plezier stopte ik voor de ongeordende optocht en bekeek vertederd door mijn raampje naar de schattige kinderen die met zijn allen ijverden voor een betere voeding op school.

"Dat was belangrijk", bedacht ik, terwijl ik nu al volle vijf minuten naar de niet aflatende stroom mooie meisjes en jongetjes keek,"een gezonde geest in een gezond lichaam, daar kan het land enkel wel bij varen."

"wel heel veel kindjes in Tanzania", vond ik toen ik een kwartier lang aan de kop van een toeterende colonne stilstond..

Na een half uur was ik een hevig voorstander van 100% condoomgebruik bij iedere geslachtsdaad en na drie kwartier kwam de politieagent voor de auto staan omdat de brullende motor van mijn jeep onheilspellend in hoge toeren ging.

Na vijfenvijftig minuten was de weg eindelijk vrij en deed ik nog een ijdele poging om de laatste paar rotkinderen van de weg te maaien.

Educatie, allemaal goed en wel, maar dan liefst in een klaslokaaltje en niet op de openbare weg...

(en nu niet allemaal gaan steigeren, lieve mama's. De laatste opmerkingen waren er enkel op mijn blog een beetje kleur te geven. Ik heb echt geen kindertjes ondersteboven gereden.... of toch niet meer dan eentje)

HET BELANG VAN EDUCATIE

Ik weet het, ik weet het...
Het blijft lang stil vanuit het mooiste land ter wereld.
We zitten volop in de start van het nieuwe seizoen en daar komt heel wat bij kijken!

Alle tenten worden gecontroleerd, iedere lepel, elk touw, elk glas wordt geinventariseerd en nagekeken.
Alle 44 jeeps en Land Rovers plus twee trucks moeten de baan weer op. Herstellingen, nazicht, papieren vernieuwen.
Ieder kamp dat opnieuw opengaat, heeft volledig nieuwe voorraden nodig. Dat hierbij regelmatig iets vergeten wordt en mijn inbox bijgevolgd overstroomt met "last minute emergency orders" zal duidelijk zijn.

Er blijft nauwelijks tijd om te ademen maar dat hoort erbij.

Mijn regelmaat in het bloggen schiet er wat bij in maar ik beloof jullie dat beterschap op komst is.


Ik heb het al zoveel aangehaald dat onderwijs hier tekort schiet. De jeugd met de bijhorende opvoeding is de kracht en de toekomst van een land in volle expansie maar wat kan je in godsnaam verwachten van leerkrachten die zonder diploma voor de klas mogen staan?
Onderwijzers die wel een diploma behaald hebben, krijgen een kleine 200 euro in het loonzakje.
Met alle respect voor Dorothea, Theresia en Said, mijn drie magazijniers, maar zij verdienen ongeveer evenveel terwijl hun werk ook wel correct moet uitgevoerd worden maar van minder belang is voor het land, veronderstel ik...

Ik heb in ieder geval al de oplossing bedacht voor de jeugd die helemaal geen opleiding geniet.
Terwijl ze de straten afschuimen op zoek naar een baantje voor een dag of een snelle gauwdiefstal, kunnnen ze evengoed gelijk wat aardrijkskunde leren.
Aan mogelijkheden, geen gebrek. Zie maar: