Translate

donderdag 30 december 2010

DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN (DEEL V)

Nu hadden we de smaak goed te pakken.
Er was wat anders te zien in Hong Kong dan winkelstraten en Chineesjes van allerlei slag.

Onze vrienden hadden zich vergrepen aan mijn grote idool, Antoni Gaudi. Net nu de Sagrada Familia in Barcelona officieel ingewijd was, had K11 - een lokaal shoppingcenter - besloten hun eindejaarsperiode op te hangen aan de mozaiekstructuur waar Gaudi zo beroemd om werd.
Het resultaat was ontluisterend en zelfs ik, niet eens een Catalaan of Spanjaard was ontstemd door het schaamteloze, smakeloze glitter-copieren van de Hong Kong Chinezen.

Gelukkig vonden we daarna de weg naar de Nan Lian Garden.
Het was een ware verademing tussen de ontelbare appartementsblokken die de stad rijk was. 35.000 vierkante meter was vrijgehouden voor een estetische ontdekkingstocht van de Oosterse wereld.
De zienswijze was dat de mens in evenwicht moest zijn met de natuur en met veel zin voor detail had de architect een perfect park uitgetekend.

We hadden een prachtige tijd hier en begonnen Hong Kong al iets leuker te vinden...


...Het resultaat was ontluisterend...











woensdag 29 december 2010

DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN (DEEL IV)

Nu we het vitrine-likken en het shop-hoppen onder de knie hadden, konden we ons wijden aan meer culturele activiteiten.
We bezochten het Museum voor Kunst waar de hele reeks van Chinese dynastien uitgelegd werd aan de hand van prachtige snijwerken, vazen en kaligrafie-perkamenten
Daarna ging het naar het Museum voor Wetenschap en Ruimtevaart en tenslotte wandelden we over de Walk of Fame waar allerlei Oosterse filmsterren met hun handen in het beton hadden zitten wroeten.
De enige twee beroemdheden die mij iets zeiden, waren helaas Jackie Chan en Bruce Lee. Als bekentenis over het gebrek aan filmkennis kan het tellen...
Tussendoor passeerde zowat alles wat zwom, kroop of vloog in gefrituurde, gekookte of gestoomde vorm. Van kippenpoten tot ganzenkoppen; onze gele vrienden werken werkelijk alles naar binnen...

's Avonds tenslotte bezochten we de lasershow op de skyline van Hong Kong. Een schitterende show die een dag beeindigde waarin het iets beter en kalmer leven was...




...De enige twee beroemdheden die mij iets zeiden, waren helaas Jackie Chan en Bruce Lee. Als bekentenis over het gebrek aan filmkennis kan het tellen...




...Tussendoor passeerde zowat alles wat zwom, kroop of vloog in gefrituurde, gekookte of gestoomde vorm...





...
's Avonds tenslotte bezochten we de lasershow op de skyline van Hong Kong...

maandag 27 december 2010

DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN (DEELIII)

Als kerstgeschenk kon het tellen.

Mijn sympatieke baas voorzag ons van twee ticketjes naar het Oosten in de kerstperiode.
We boekten een tussenstop van vier dagen in Hong Kong en daarna vlogen we naar het vroegere Portugese Formosa, of wat nu Taiwan is...

We lieten mama Claude en moedige Morani achter bij het huis. Voor het eindejaar was ook een extra nachtwaker een goed idee.
De Tanzaniaanse traditie zegt dat er veel moet gespendeerd worden in die tijd van het jaar, ook als je de benodigde fondsen niet hebt.
Het pijnlijke nieuws uit Arusha bereikte me ondertussen al: het huis van Nederlandse Annelies werd leeggeroofd en op terugweg van de politie werd ze nog eens in de auto overvallen ook.
En Trish, de Australische kapster, reed zich vast en was zo dankbaar toen ze vier barmhartige Samaritanen zag opduiken.
Die zouden haar vast helpen, zo dacht ze.
Ze hielpen haar inderdaad.
Ze werd bevrijd van haar centen en haar laptop zodat het loskomen van de auto wat vlotter zou gaan...

We vlogen in twintig uur naar Hong Kong en ik belandde in een wereld die totaal de mijne niet was.
Platte commercie, zakelijkheid die zich in onvriendelijkheid uitte en een mierennest van het ergste soort.
We verlieten de luchthaven (links houden, ook te voet! Gele streep in het midden van het gangpad!). We moesten om de haverklap onze handen ontsmetten aan automatische pompjes onderweg en onze temperatuur werd tijdens het wandelen gecontroleerd.

Met een gratis bus die bestuurd werd door een totale gek op speed bereikten we het centrum en we belandden in een triest kamertje van een guesthouse dat geleid werd door een o zo lieve opa dat we op slag alle ongemakken vergaten.

Het was duidelijke dat Hong Kong enkel draaide op de jacht. De jacht naar meer geld, naar het nieuwste gagdet, naar een hogere status.
Op de eerste avond werden we - niet gewend aan de Hong Kong Dollar - opgelicht in een electronicawinkel met een wisselkoers factor tien en toen ik de dag erop verhaal ging halen, werd me koudweg meegedeeld dat Hong Kong een vrije markt had en dat ik maar beter moest opletten...
Er waren de patserige bolides en de enorme wachtrijen voor veel te dure winkels; het was totaal mijn wereld niet!!

...Platte commercie, zakelijkheid die zich in onvriendelijkheid uitte en een mierennest van het ergste soort...

...alles werd om de haverklap ontsmet...


...Er waren de enorme wachtrijen voor veel te dure winkels...



...en de patserige bolides...

zaterdag 25 december 2010

DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN (DEEL II)

De dag erop verdwenen zowel Dar Es Salaam als Mimi Chen uit mijn leven maar een goeie maand later mailden we opnieuw.
Het emailverkeer werd veelvuldiger net als SMS en chatten en toen bleek dat Mimi een nieuwe trip naar Tanzania plande, volgde er snel een uitnodiging voor een bezoekje aan Arusha.
Tegen augustus was het plan al zover gevorderd dat Mimi gewoon een ticketje naar Arusha boekte en op de dag van haar aankomst probeerden de goden me nog in extremis van het gewaagde plan te doen afzien.
's Ochtends werd die lieve Agustino overhoop gereden - gelukkig zonder veel erg maar ik spendeerde wel uren in het hospitaal -, daarna kwam immigratie me eventjes halen om nog wat smeergeld uit me te persen en tenslotte stond Adam erop dat ik zijn pasgeboren zoontje Nixon (!!) zou gaan bezoeken.

Ik haalde Mimi op die prompt, na dertig uren vliegen, voor de rest van de dag in slaap viel aan mijn tafel.
De dagen erop verliepen gelukkig minder slaperig en uiteindelijk bleef ze drie maand alvorens ze naar Phoenix, Arizona vertrok om ginder twintig jaar van haar leven in een container te stoppen en die te verschepen naar Arusha...

vrijdag 24 december 2010

DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN

Het leven zit vol verrassende wendingen en zo hoort dat ook.

Ik mag er niet aan denken dat mijn trouwdatum zo gepland moet zijn dat mijn vijftigste huwelijksverjaardag niet op mijn wekelijkse kaartavondje valt.
Laat alles maar lopen zoals het loopt en geniet van de toevalligheden op je pad.
Of het nu plotse adreswijzigingen naar een ander continent of rondfluitende kogels betreft; alles heeft een reden en je aanvaardt het beter met de glimlach dan dat je er je hele leven negatief laat door beinvloeden...

Maart laatstleden was het weer van dat.

Ik kwam na een lange en vermoeiende trip vanuit het zuiden aan in Dar Es Salaam terwijl twee van onze studenten van die tijd vanuit Arusha naar de havenstad kwamen aangereden.
Er moest een hotelletje geboekt worden voor de twee snaken en ik hield een Bajaji (driewiel-taxi ofte Tuk Tuk) aan en liet de man rondjes draaien in Mikocheni, een betere wijk van Dar.
Een netjes afgewerkte pijl wees me naar Green Park Bed & Breakfast en ik bedacht dat als de kwaliteit van het guesthousje zo goed was als de aanwijzing, het dan wel zou meevallen naar Afrikaanse normen.

We stopten voor de deur en ik vroeg de chauffeur te wachten.
Het knetterende tweetaktmotergeluid had blijkbaar het binnenplaatsje al bereikt want ik hoorde een jongedame aan de nachtwaker vragen of dat haar bestelde vervoer was.
Geheel getrouw aan mijn nurkse zelf blafte ik het juffertje toe dat het hier mijn limousine betrof en dat ze er beter aan deed haar fikken thuis te houden van mijn tijdelijke eigendom, wilde ze het hier nog even uitzingen op deze aardkloot...
(Gelukkig moest ze hier om lachen want anders had de rest van deze post totaal geen zin meer.)

Ik boekte de kamers voor de jongens en toen ik terug buitenkwam, stond het dametje nog altijd te wachten.
Mijn oneindige goedheid won het van mijn aversie tegen vreemde culturen en ik bood de Aziatische toeriste een lift aan.
We raakten aan de praat - wat moet je anders in de krappe ruimte van een Bajaji? - en toen bleek dat Mimi Chen een koffie ging drinken.
Aangezien ik niets beter te doen had, kreeg ik een plotse nood aan caffeine en ik vergezelde mijn nieuwe reisgezel voor korte afstanden naar een hotel in de buurt.
We praatten twintig minuten en toen kwamen de studenten aan en moest ik vertrekken.
Dat deze hele toevallige gebeurtenis wel heel verstrekkende gevolgen zou hebben, besefte ik toen nog niet maar dat is dan weer voor deel II...

vrijdag 17 december 2010

WAT WARMTE UIT AFRIKA

Ik lees elke dag de krant en ik moet toegeven dat het woord winterprik niet echt mijn gevoelstemperatuur beinvloedt.
(Wat een moderne woorden bedenk ik nu, winterprik en gevoelstemperatuur).

Het is hier nog altijd - en zoals het hele jaar door - netjes tussen de twintig en de dertig graden en ik voel me als een oude bonma met een paarse kleurspoeling op de dijk ergens in de Costa del Sol...
Het eigenaardige hiervan is dan wel dat seizoensgebonden gebeurtenissen niet meer overeenkomen met die in je jeugd.
Zeg nu zelf: kassiersters met een kerstmanmuts, overal rond je kerstmuzak en slingers en ballen in een matig zomertemperatuurtje als je inkopen gaat doen...
Het klopt niet, het wringt!

Vanaf morgen verdwijn ik even uit Tanzania, waarheen dat zullen de volgende posts wel vertellen, dus veronderstel ik dat het nu het moment is om elk van mijn lezers prettige eindejaarsdagen te wensen, omringd door de mensen die je dierbaar zijn.
Moge 2011 een nog mooier jaar zijn dan het voorbije en laat de Lotto-goden elk van u goedgezind zijn zodat je een ticketje Europa-Arusha kan boeken...

Als afsluiter een paar bloemekees uit mijne lochting om de kou voor even te vergeten.
Geniet ervan, van elkaar en van het eindejaar!!





dinsdag 14 december 2010

DE BAND MET AFRIKA

Je ontmoet altijd de meest fantastische figuren in avontuurlijke plaatsen zoals Arusha er tenslotte toch eentje is.
Er valt geld te rapen; er zijn de honderden toeristen per dag en daarnaast gaat het met de ontwikkeling zo hard dat je het aantal zakenmensen en ongure individuen dagelijks ziet groeien.

Papa Glenn (wat een fantastische naam als je van Single Malt houdt) moet een avonturier geweest zijn. 93 jaar geleden geboren in Engeland, verhuisde hij op jonge leeftijd naar India waar hij in het Britse leger diende. Later verkaste hij naar Tanzania, werd 1 van de eerste game wards voor de nieuw opgerichte National Parks en trouwde zowaar een Tanzaniaanse.
Daaruit werd een jaar of vijftig geleden Davidje geboren, een heerlijke man met een scherp ontwikkeld gevoel voor zakendoen.
Zoon en stokoude papa wonen nu samen maar nu en dan ontsnapt junior wel eens en dan horen wij de meest fantastische verhalen...

In vroeger tijden woonde David in Canada waar de regering je $3 per versleten autoband gaf om de ongevallenstatistiek wat naar beneden te krijgen.
David rook geld, overtuigde de Canadese regering om hem de banden gratis te geven - dan waren ze er mooi vanaf - en verscheepte zijn eerste 1200 stuks naar Liberia aan een transportprijs van $2 per stuk.
De eerste man die hij aansprak in de haven - een louche Libanees - bood hem, zonder zelfs de lading te zien, $20 per band.
Kat in het bakkie en meer dan $20.000 verdiend op een enkel tripje.

De volgende containers werden verscheept en de bankrekening van David in Liberia groeide gestaag.
Het werd nu tijd om al dat geld - in de waardeloze lokale munt - het land uit te krijgen maar gewoon wisselen was illegaal.
Tropisch hout, diamanten; alle uitwegen om het kapitaal wit te wassen, waren al bezet door mafieuze types die geen concurrentie dulden.

Toen maakte David een fout.
Hij wachtte iets te lang, Liberia kwam in een burgeroorlog en toen het land weer stabiel werd, ging onze zakenman op zoek naar zijn rekening.
Er was geen spoor meer van terug te vinden.
David verbrak zijn banden met het westafrikaanse land en ging zich op andere regio's concentreren.

Momenteel maakt ie fortuin met de import van oude kerkorgels naar Oost-Afrika. De lokale, religieuze bevolking lust er wel pap van...

woensdag 1 december 2010

HET KLEIN SEMINARIE (DEEL II)

Het leuke van de seminars is dan weer wel dat je het echte, pure, rurale leven van Afrika ziet.

Een topkok uit Belgie beweerde onlangs in de krant zo blij te zijn met het kookboek van zijn oma (onlangs teruggevonden op zolder - druk uit 1911 - van de KAV of zijn voorganger) omdat daarin beschreven stond hoe letterlijk alles van een geslacht varken kan gebruikt worden.
Dat geeft precies weer wat ik bedoel.
Verloren gegane gewoontes uit mijn kindertijd of die van mijn ouders, gekruid met Afrikaanse invloeden.
Prachtig gewoon!!

Ooit bouw ik hier een huis op een flinke lap grond. Een paar koeien en varkens, fruitbomen en een groententuin; kortom de oude waarden gekoppeld aan nieuwe technologieen zoals zonne-energie en een rietveld als waterzuiveringsinstallatie.

Bij dezen is iedereen meteen uitgenodigd om dit toekomstig paradijsje te komen bezoeken...


We reden door de plantages van het zwarte goud op het moment dat de koffie in bloei stond en deden een seminar in een groezelig lokaaltje in Monduli.
Vandaar reden we richting Nairobi om - diep in Maasailand - via een spectaculaire weg tussen diepe valleien door de pure lokale sfeer op te snuiven. De kleine lieflijke dorpjes waren tegen de hellingen gekleefd en overal zagen we enthousiaste kinderen.

De volgende dag bezochten we Daniel.
Een pracht van een kerel en ongetwijfeld mijn voorbeeld voor mijn toekomstige plannen.
We hielden er een uiteenzetting over Jatropha en daarnaast spendeerden we nog wat tijd rond het eenvoudige optrekje van Daniel, prachtig gelegen op een heuvel.
De man had zonnepannelen op het dak en hield bijen die niet staken; hij haalde hun huis van de muur, opende het en we proefden van de heerlijke honing die - eigenaardig genoeg - een smaak had tussen die van confituur en honing in.
Daniel had ook nog allerlei struiken en bomen in zijn tuin staan en ik zag voor het eerst in mijn leven katoen en ook de minieme zaadjes van een mosterdboom.

In de namiddag tenslotte bezochten we een piloot op rust in het dorpje Ngarenanyuki, (water en bijen).
De man fungeerde gezien zijn achtergrond als dorpshoofd en woonde in een huis dat in 1929 gebouwd was door de Duitsers.
Errond was het een rommeltje maar de rivierkeien waarmee het huis gemetst was, gaven me nieuwe ideeen.

Prachtig allemaal!!




...We reden door de plantages van het zwarte goud op het moment dat de koffie in bloei stond...


...en deden een seminar in een groezelig lokaaltje in Monduli...

...De kleine lieflijke dorpjes waren tegen de hellingen gekleefd...





...- diep in Maasailand - via een spectaculaire weg tussen diepe valleien door de pure lokale sfeer op te snuiven...

...We hielden er een uiteenzetting over Jatropha...

...en hield bijen die niet staken; hij haalde hun huis van de muur...




...en we proefden van de heerlijke honing die - eigenaardig genoeg - een smaak had tussen die van confituur en honing in...



...en ik zag voor het eerst in mijn leven katoen...


...en woonde in een huis dat in 1929 gebouwd was door de Duitsers.
Errond was het een rommeltje maar de rivierkeien waarmee het huis gemetst was...