De officiele diensten aan de grens van Cambodia-Vietnam hadden ervoor gezorgd dat mijn paspoort nu helemaal vol was en daar moest zo snel mogelijk iets aan gedaan worden.
Ik contacteerde de ambassade in Ha Noi die - ondermeer - een bewijs van residentie nodig had.
Ik mailde de eigenares van het appartement maar die verwees me door naar het politiebureau waar onze gegevens opgeslagen waren.
Met enige moeite bereikten we de pakkemannen, enkel om te vernemen dat we de exacte (!) datum van inschrijving moesten opgeven.
Blijkbaar worden gegevens op het politiebureau per datum bijgehouden en niet alfabetisch.
Je leert weer iets bij maar veel hielp het ons niet vooruit.
Dan maar een kopie van de huuroverenkomst doorsturen maar hier liepen we tegen het probleem aan dat die op naam van Mimi staat.
Uiteindelijk hielp de vriendelijke dame bij de ambassade ons uit de nood door een begeleidend schrijven van de eigenares te aanvaarden.
Alle papieren waren nu in orde maar de volgende mokerslag hadden we niet verwacht.
Ik moest me persoonlijk aanbieden in Ha Noi, 1700 km noordelijker, voor mijn vingerafdrukken.
Het consulaat is op wandelafstand maar helaas kon niemand me daar verder helpen.
Ik boekte een vlucht met een lagekostenmaatschappij en zette de wekker op drie uur in de ochtend.
De vlucht vertrok op tijd en tegen acht uur stond ik in koud en regenachtig Ha Noi. Via vrienden hadden we een betrouwbare chauffeur weten te vinden en die bracht me 45km verder de stad in.
Op de ambassade was het nog niet echt aanschuiven; ik moest enkel drie mensen laten voorgaan en dan was ik aan de beurt,
Helaas mochten die figuren - die een visum voor Belgie wilden aanvragen - al hun papieren invullen aan de receptiebalie.
En met "al hun papieren" bedoel ik dan dat er ongetwijfeld een voetbalveld uit het tropisch regenwoud was gehakt om alle afdelingen van alle ministeries tevreden te stellen.
Toen het eindelijk mijn beurt was, stapte een oude oma me schaamteloos voorbij. Ze acteerde doofheid en zelfs toen de receptioniste haar vermanend toesprak, weigerde ze haar veroverde positie te verlaten.
Ik begon te begrijpen waarom de Amerikanen het hier zo moeilijk hadden gehad in de Vietnam oorlog.
Als zoenoffer mocht ik mijn paspoort afgeven maar daar gebeurde verder niet heel veel mee.
Uiteindelijk werd ik toch nog verder geholpen en op vijf minuutjes was de klus geklaard.
Er heerstte nog enige verwarring toen de ambassademevrouw me vroeg of ze mijn vingerafdrukken voor de totale geldigheid van mijn paspoort mochten bijhouden.
Op mijn vraag of vingerafdrukken ook rimpels krijgen bij het ouder worden en derhalve onbruikbaar zullen zijn in de toekomst, kreeg ik geen afdoend antwoord dus ik liet het er maar bij.
Eenmaal buiten probeerde ik mijn vlucht van vijf uur 's middags om te boeken naar een eerder tijdstip maar alles was volgeboekt.
Ik slenterde wat door de stad, at verschillende ondefinieerbare hapjes aan diverse stalletjes en was tegen drie uur in de namiddag terug in de luchthaven, enkel om bij het uitstappen van de taxi een SMS te krijgen dat mijn vlucht vertraging had opgelopen.
Als tegemoetkoming voor 2.5 wachten, kregen we een flesje water van 35cl maar eenmaal op het vliegtuig begreep ik beter wat het meiske aan de incheckbalie had bedoeld toen ze zei dat ze het apprecieerde dat ik niet boos reageerde op de vertraging.
Ze had me aan de nooduitgang geboekt.
O extra beenruimte, o extra zweetvoetengeur van de man naast me (die op een andere rij nooit zijn schoenen had weten uit te trekken).
Uiteindelijk strompelde ik 19 uur na mijn vertrek terug ons appartement binnen.
Allemaal voor een paar vingerafdrukken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten