Onderweg zijn, is heerlijk.
Het is dat anticiperende gevoel op wat komen gaat dat wordt gemengd met nieuwe indrukken terwijl je door een onbekend stuk wereld reist.
Helaas is het niet altijd zo.
Vooral wanneer je het onderweg zijn simpelweg beschouwt als de kortste afstand tussen twee punten.
Ik herinner me levendig de enige drie keer dat ik de TGV genomen heb. Hoge SnelheidsTrein zullen we het maar niet noemen.
In februari 2010 probeerde ik London te bereiken met de TGV maar dat quasi onmogelijk. Zes uur later dan gepland, haalde ik het uiteindelijk.
In augustus 2011, op weg van Parijs naar Belgie, sloten de deuren van de TGV terwijl de helft van ons gezin op de trein was geraakt maar de andere 50% nog op het perron stond.
Gelukkig zag een man naast ons zijn halve trouwboek verdwijnen uit zijn leven in dezelfde omstandigheden en stampte hij zo hard op de deuren dat die in doodsangst ontgrendelen.
Blij zat voor de hereniging van ons gezinnetje maar - nadat ik de vrouw in kwestie de trein zag bestijgen - begreep ik niet dat de man zijn kans niet had gegrepen om haar uit zijn leven te schrappen.
In juni 2014 bracht mijn lieve zus me op een ontiegelijk vroeg uur naar het station van Brugge waar de TGV naar Schiphol me opwachtte.
Alles verliep voorspoedig tot het onding op tien minuten voor de luchthaven voor anderhalf uur stil bleef staan.
Het gevolg was een gemiste vlucht, €300 overboekingskosten voor een vlucht naar Kenia, een taxirit naar de grens met Tanzania en Mimi die me om 1 uur 's nachts aan de grens kwam ophalen in een gebied waar overvallen legio waren.
Van onze vrienden van de TGV kon ik €16 terug claimen als ik er een ton bewijsmateriaal bij voorzag.
Ik heb het maar gelaten voor wat het was.
Waar gaat deze post nu heen, zo vraag ik me af.
Geef me even de tijd om dat zelf uit te vissen.
Tot morgen bijvoorbeeld....
1 opmerking:
Joepie, een nieuw schrijfsel
Een reactie posten