Laten we van deze posts een soort levensverhaal maken, waar veelvuldig stijlmiddelen zoals flash backs gebruikt worden, ten einde deze geschreven onzin een zekere flou artistique te geven.
Vandaag gaan we terug naar het leven in de woestijn tijdens de rally.
De voorlaatste dag van de beenharde rally stak met kop en schouders boven de andere uit.
In de late namiddag kwam de piloot van de gyrocopter langs. De vriendelijke man uit de streek van Bordeaux genoot van onze maaltijden en wou ons bedanken middels een vlucht in zijn toestel.
Om beurten stegen we op voor een vlucht van een kwartiertje.
Het was onvergetelijk.
Zover je kon zien strekte de eindeloze woestijn zich uit, we zagen ook een woestijnvis en de piloot haalde wat stunts uit boven het zachte zandtapijt.
Het was een heerlijke afwisseling van het harde labeur in de keuken...
's Avonds ging ik langs bij dokter Luc Beaucourt en zijn vriendelijke staff.
Ik had nog altijd een ontsteking op mijn borst en daar wist de wereldberoemde dokter wel raad mee.
Terwijl een verpleger een vrolijk muziekje opzette en de andere ijverig foto's begon te nemen, hanteerde de dokter scalpel en draad in de stoffige tent onder een schamel peertje.
Het is duidelijk dat de goede heer Beaucourt een no-nonsense oorlogschirurg is.
Het werk vlotte snel en er werd weinig rekening gehouden met het verkrampte gezicht van de patient.
De dokter naaide lustig verder terwijl de verdoving uitgewerkt begon te raken....
De volgende ochtend kwam Sam naar me toe. Tijdens de rally was ie verantwoordelijk voor de dune-drivingschool.
De laatste keer dat ik Sam gezien had, was bij het vertrek van de Touareg Trail naar Benin.
We startten aan het atomium waar een ploeg de buitenzijde van de bollen aan het schoonmaken was.
Een van de nietige stipjes kwam langs een eindeloos lang touw naar beneden gegeleden en dat bleek Sam te zijn.
De kerel dook altijd op de meest onverwachte plaatsen op.
Sam heeft oog voor motivatie.
Het was duidelijk dat ik aan het eind van mijn Latijn was na zeven dagen non stop koken voor 150 man.
Sam nam me mee voor een uurtje racen in de duinen.
Onder zijn deskundige leiding reed ik vast en deed ik het ontkoppelingspedaal zodanig slippen dat er nog dagen een vieze stank in de auto zou hangen...
Daarnaast leerde ik ook nog hoe je best een duin oprijdt en hoe je onmogelijk steile hellingen afdaalt.
Opnieuw een fantastisch ervaring...
Een oprecht dank-je-wel aan deze fantastische mensen.
Jullie gaven me onvergetelijke momenten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten