EEN DAG UIT HET LEVEN VAN....(DEEL II)

..... EEN GENERAL MANAGER STORES.


7.01 Ik stort me in het verkeer. Niemand wijkt uit voor me, niemand staart me na. Zouden vlaggetjes op mijn motorfiets extra cachet geven?
Het idee om een eigen chauffeur te hebben, verwerp ik meteen. Je zit voor joker, zo achterop een motor.
7.24 Aankomst aan de poort. De bewaker wacht tergend lang . Hier moet ingegrepen worden. Time is money in mijn functie.
7.24 De poort zwaait open, de bewaker is een boom van twee meter. Ik lach vriendelijk. Toch maar beter goeie maatjes blijven.
7.28 Ik wandel het kantoor binnen en kus de beker die ons kantoor gewonnen heeft voor de beste teamgeest. Ik steek het ding triomfantelijk in de lucht. Maradonna heeft niets aan mijn zegevierende gebaren. Dat vindt ook de schoonmaakster die vanachter een bureau opduikt.
7.28 Ik probeer mezelf een houding te geven en negeer haar geproest. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind.
7.30 Mijn computer weigert dienst.
7.55 Iemand heeft de stekker uitgetrokken. Probleem opgelost net voor iedereen binnenkomt. Die kwajongens toch...
8.00 Ik beantwoord hun deugnieterij meteen. Ik lap Rasheed pootje. Hij slaat met een doodsmak tegen een metalen kast en bloedt als een rund. Ik ben de enige die lacht.
8.01. Iedereen komt binnen en kakelt erop los. Ik vraag me af waar dit over gaat en bekijk alles met een welwillende glimlach.
8.15. We beginnen met de dagelijkse meeting en vergaderen een uur en een kwartier over het feit dat er geen fruitsap in stock was. Uiteindelijk komen we tot de slotconclusie dat dat een vergissing was.
9.30 Tito vraagt me of ik ook iets te zeggen heb. Ik haal mijn beste Kiswahili boven en produceer een volzin. Sommigen kijken me vol bewondering aan, de meesten echter vol verbijstering.
9.31 Ik verschans me in het toilet en haal mijn zakwoordenboek boven. "De boter zit gisteren naast stoel" heb ik gezegd. Klinkt wel lekker Zen, al zeg ik het zelf.
9.45 Ik staar door het raam en voel mezelf geborgen door het besef dat Tito, Kareem en Rasheed mijn drie rechterhanden zijn.
9.46. Ik schrijf iets op en ik besef dat ik linkshandig ben. Daar gaat mijn vertrouwen.
9.51 Iemand belt me op. Ik laat de telefoon zesmaal overgaan. Tenslotte ben ik belangrijk. De kerel aan de andere kant vraagt of dit het faxnummer dan niet is. Hij legt zonder verdere uitleg neer.
9.55 Rasheed bloedt nog altijd. Ik wist niet dat er zoveel bloed in een lichaam zat. Ik duw hem voorzichtig wat verder onder mijn bureau. Als Mike dit te weten komt, zwaait er wat.
10.01 Ik trek gezichten naar mezelf in het raam.
10.02 Ik merk op dat ik de mensen achter me kan zien in de weerspiegeling van het glas. Vandaar het onderdrukte gegrinnik.
10.33 Vergeten mijn inbox te openen. Ik merk dat ik 43 mails heb. Het zweet breekt me uit. Had ik die stekker er maar niet terug ingestoken, dan was er geen probleem geweest.
10.51 Ik vind dat een general manager ook tussen het voetvolk moet functioneren dus ga ik de opslagcontainers inspecteren. Achter me vallen de zware deuren in het slot. Dat vervelende geproest begint me de keel uit te hangen.