LIEFDE IN TIJDEN VAN CHOLERA, DEEL II

Robert Long wist het al in 1979...
Helaas is er dertig jaar later nog niet veel veranderd.


STANK VOOR DANK (Robert Long)

Ik voel me soms zo machteloos wanneer ik televisie kijk,
terwijl ik koffie drink met soms een glas cognac.
Ik zie de armoe in Seoul, de hongersnood in Bangladesh,
en ook die vreselijke toestand in Irak.
Ik zou die mensen willen helpen en hun noden willen stelpen
en nu weet ik wat ik doen kan, want de oplossing is kak! Ja, kak.
We kunnen met een schoon geweten
voortaan nog wat meer gaan eten
en dat maakt mijn plan nou juist zo geniaal
Want gewone mensenmest
is zo vruchtbaar als de pest.
En dat is voor arme landen ideaal
En het kost u niets, dus hou je geld maar op de bank,
mijn nieuwe actie is getiteld Stank voor Dank: D-A-N-K...

(En DANK, dat is dan de afkorting van Die Arme Neger Kindertjes)

Want aan stront
is nooit tekort
en 't bederft niet bij 't transport.
Dus ik zou u willen vragen, mensen, stort
allemaal van nu af aan
voor een arme Biafraan
en geef spontaan uw diarree
voor het volk van Nieuw-Guinee.
Laat een goeie natte wind
voor een zielig negerkind
en maak hun leven minder zwaar
en draai een drol voor elkaar.
Stop dat hongerig gereutel
met een mooie grote keutel.
Zorg voor stront aan de knikker
voor een arme kleine nikker.
Raak je schuldcomplexen kwijt
en roep de buurt bijeen en schijt.
Laat ons tonen wat we willen,
dus ontbloot massaal de billen.
Red de wereld met je gat....
Ze moeten nou maar weten dat
we al die tijd al schijt aan ze hebben gehad.


Wel? Iemand iets te zeggen?
We moesten ons doodschamen!!!!

LIEFDE IN TIJDEN VAN CHOLERA

Toen Bruce, de landschapsarchitect zaterdag de vijf tuinmannen meenam voor een wandeling door hun zelf aangelegde jungle, had ie aan Makame, de chef der tuiniers, een meer dan aandachtige leerling.
De altijd zwijgzame, ietwat bedeesde man stelde volop vragen, kwam zelf met voorstellen aandragen en had duidelijk de dag van zijn leven.
Zondagmiddag werd hij weggeroepen van het werk omdat zijn vrouw ziek was.
's Avonds was de 25-jarige moeder van drie kleine kinderen al overleden.
De doodsoorzaak heeft een reden die bij de plaatselijke bevolking ligt maar daarnaast ook een oorzaak die veel pijnlijker is voor ons allen.

Makame's vrouw stierf aan cholera.
De pijlsnelle moordenaar.
Als je de eerste drie dagen doorworstelt, dan maak je een grote kans op totaal herstel.

Cholera komt voor waar de hygienische omstandigheden lamentabel zijn.
De vismarkt in het dorp is een ideale broeihaard voor epedimieen. De vis wordt er schoongemaakt op een groot betonnen blad waarna de ingewanden naast de tafel gegooid worden.
Schoonmaken gebeurt met zeewater.
Hetzelfde zeewater waar de kinderen een paar posts geleden zo grappig hun behoefte in deden...
Het is dan ook van het grootste belang dat de lokale bevolking informatie krijgt over hygiene.

Deel twee van mijn betoog is iets confronterender.
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat in 2008, in het tijdperk van wireless en flatscreen, iemand sterft omdat de dokter te ver woont en niet bereikt kan worden, omdat er geen afdoende transport is en omdat Makame verdomme niet genoeg verdient om op het einde van de maand nog iets over te hebben waarmee de doktersrekening kon betaald worden...

Makame, waarom heeft niemand uit je dorp me gebeld?

BIM BAM BEIEREN, DE SCHILDPAD LEGT WEER EIEREN

Gisteren kwam Choroko langs.
De man is opgeleid door een marine bioloog om de schildpadpopulatie op Zanzibar in kaart te brengen.
Aangezien dergelijke organisaties altijd om geld verlegen zitten, werden de hotels en lodges ingeschakeld.
Choroko bracht ons als eerste levering 122 schildpadjes-in-spe.
De eieren waren mooi rond en iets kleiner dan een kippenei. Als je ze tegen de zon hield, was de dooierzak en het embryo zichtbaar. Onder een speciaal daarvoor gebouwd afdak verdwenen de eieren een voor een in een put van een goeie meter diep. Erboven werd een kruiper herplant die de erosie van het zand tegenging.
We wilden tenslotte niet dat de kindjes vroeg of laat zonder dekentje zouden moeten slapen...

Binnen 55 dagen, wanneer de toeristen al terug zijn, wordt een fantastisch spektakel beloofd.
De kleine diertjes graven zich een weg naar boven op het moment dat de vloed op zijn hoogtepunt is en zetten een uitputtende eindsprint in naar de branding waar ze meegesleurd zullen worden door de terugtrekkende zee.
Voor die gelegenheid wordt het strand effen gemaakt met nat zand, wordt er een omheining geplaatst want niemand mag de schildpadjes aanraken en wordt, middels geschreeuw, de roofvogel-snackbar vakkundig afgeschermd voor tafelschuimers.

De rekening moest gemaakt worden en Choroko verkocht de eieren 50 shilling duurder dan vorig jaar.
Alles was toch duurder geworden in Tanzania, was zijn argument.
Toen ik vroeg of de schildpadden daar ook van op de hoogte waren, brak er een glimlach door op het stuurse gezicht van de verkoper en zakte de prijs terug naar die van vorig jaar.

Eieren voor je geld kiezen heet dat dan....

DE KINDEREN VAN DEWINDT, DEEL II

Met Bruce erbij hadden we nieuw bloed aan de tafel.
Na drie weken samen met Raphael, Justin en de drie landmeters was het nieuwe er een beetje af en eindigde het avondmaal maar al te vaak in totale stilte...
Bruce was niet alleen een schrijver, hij was ook een begenadigd verteller.

Elke avond zaten we rond de tafel, enkel verlicht door flakkerende kaarsen, terwijl rondom ons de geluiden van de nacht de stilte verjoegen.
Er waren de bushbabies, die konden huilen als een kind, het geritsel van een slang of hagedis op weg naar een onderkomen en er was de altijd aanwezige ruis van de oceaan.
Het klonk als een slecht afgestemde radio....

Iedereen kent vast de baobab, de dikke knoestige boom, die vaak samen met de acacia opduikt als symbool voor Afrika's flora.
De baobab of apenbroodboom, ziet er een beetje disproportioneel uit.
Ze worden enorm oud, groot en dik en hebben hele kleine blaadjes die het geheel een beetje een belachelijk uitzicht geven.
Als de bladeren vallen, wordt de aanblik nog eigenaardiger.
De hele takkenstructuur ziet eruit alsof de baobab ondersteboven staat, met de wortels in de lucht.

Bruce wist hoe dat kwam.
Tenslotte was ie geboren in Oost-Afrika en bestudeerde hij al jaren oude verhalen als bron voor zijn kinderboeken.

"Once upon a time, long ago," zo klonk de rustige stem van de man die wist dat hij zijn toeschouwers in de ban had van bij de eerste woorden, "dwaalde er een magier door de wouden van Afrika die alle schoonheid haatte en het tot doel had gesteld om alle moois uit te roeien.
Hij kwam te weten dat de kinderen van de wind de mooiste schepsels op aarde waren.
De bittere magier ging achter de wind en zijn zonen en dochters aan maar de wind verborg zijn kroost onder een baobab en gaf de boom dusdanig kleine blaadjes dat die niet meer kon praten.
Helaas ritselfluisterden de andere bomen rondom wel nog en ze verklapten de schuilplaats aan de magier.
De kinderen zitten onder een baobab. zo klonk het van alle kanten...
De magier werd dronken van de drang tot vernietigen en draaide elke apenbroodboom om op zoek naar de kinderen van de wind.
Daarom staan tot vandaag alle baobabs nog altijd ondersteboven in de grond...."

Het was de hele tijd muisstil geweest.
Iedereen was gebiologeerd door het verhaal en jonge, enthousiaste Justin beeldde het hele scenario onbewust uit met zijn mimiek.
Bruce sloot af met een hoofse knik en iedereen kwam terug in het nu terecht.

Zo moet het vast vroeger geklonken hebben toen de dorpsoudsten verhalen vertelden die sinds generaties doorgegeven werden...

DE KINDEREN VAN DEWINDT, DEEL I

Donderdag werd een landschapsarchitect vanuit Nairobi ingevlogen.
Ook het toerisme in Afrika ontsnapt niet aan de nieuwste trends.
Logisch eigenlijk als je hele publiek bestaat uit kapitaalkrachtige westerlingen die weten wat er in de wereld te koop is...

Ik verwachtte een verwijfd type met een halsdoekje en wufte maniertjes, maar na vijf minuten leek het alsof ik Bruce al jaren kende.
Hij was eind de vijftig, maar had de kwajongensblik van iemand die nog heel wat van het leven verwacht.
Het klikte meteen en hij nam me op sleeptouw door latijnse namen, bloeiwijzen en inheemse planten tot het me duizelde.
De gesprekken waaierden uit naar andere onderwerpen en Bruce bleek een fervent golfsurfer te zijn.
Ooit had ie eens met vrienden een drie maand durende tocht gemaakt die hen tot bij de meest fantastische golven had gebracht van Tahiti over Californie naar Bali.
Er was geen verdediging tegen zijn begeesterend enthousiasme en terwijl we hard werkten aan veranderingen voor de lodge, vloog de dag voorbij.

Ik bezocht zijn website en dat maakte het helemaal mooi.
Hij was een boek aan het schrijven dat iets zou worden als: Zen en de kunst van het surfen.
Een duidelijke verwijzing naar de cultklassieker Zen and the art of motorcycle maintenance van Robert Pirsig.
Toen daarna ook nog de Heffelump uit de verhaaltjes van Winnie de Poeh opdook, kon de nieuwe vriendschap niet meer stuk.
Ik had dus niet voor niets naar eindeloze herhalingen van de avonturen van Winnie geluisterd tijdens de ritten door de woestijn met heer Anton en zijn camion....

Bruce schreef ook kinderboeken en deed voor de rest net wat ie wou.
Het leven was te kort en te mooi om iets tegen je zin te doen, vond ie.
Een mooi idee, maar het moet natuurlijk ook haalbaar zijn, bedacht ik.
De oplossing voor de financiele reserves van de man, lag in de kinderboeken.
Een half miljoen had ie er van verkocht.
Misschien heb je ze zelf ooit (voor)gelezen?
http://www.brucehobson.net/
www.junglescaper.com

DE SCHONE SLAPERS

U zal het zich wel kunnen voorstellen dat ik, naast het schrijven van posts ter uwer vermaak, ook op een andere manier bezig ben op Zanzibar.
Mijn taak is iedereen aan het werk te zetten maar - vooral! - ook aan het werk te houden.
De lokale norm is: waarom vandaag doen wat je ook gisteren niet hebt gedaan en wat je best kan uitstellen tot overmorgen...

Ik ben ondertussen al een paar keer flink met mijn hoofd tegen de muur gelopen door cultuurverschil tussen eilandbewoners en mensen van het vasteland.
Tot voor kort was ik namelijk gewend om bij prijsonderhandelingen tot het uiterste te gaan.

Zolang de werknemers in kwestie bleven praten, was het ook voor hen nog de moeite om de job aan te nemen.
Hier gaat alles anders. Ik praatte met twee dakdekkers over het vervangen van de makuti op de bungalows, de strooien daken van Belgie als het ware.
We waren al een minuut of twintig aan het bakkeleien over de prijs en alles verliep soepel en in een ontspannen sfeer.
Plots stond een van de mannen op en wandelde ijskoud weg.
Nu moet je toehappen, siste Raphael, de assistant manager me toe, of je bent hem kwijt.
Mooi niet, vond ik, hij komt wel terug.
Het bleek meteen mijn eerste harde botsing met de onbuigzaamheid van de Zanzibari.
De man kwam helemaal niet terug....

Daarnaast had ik het ook over de crew aan het werk houden.
Net ging ik langs bij de luxe retreats waar alle hout afgeschuurd wordt voor een behandeling met lijnzaadolie.
Twee van de drie mannen lagen prinsheerlijk bovenop de tafels te slapen.
De langste had ongelukkig genoeg het kleinste tafeltje gekozen en had zich lekker in een bolletje gerold.
Ik kuchte beleefd en de kerels schoten overeind zoals een verschrikte kat in de gordijnen kan vliegen.
Wijdopengesperde ogen, wanhopig op zoek naar enige houvast en een vertwijfelde poging om hun ontwaken een ietwat zinvolle bezigheid te doen lijken.

Op mijn vraag wat er gebeurde, kwam een duidelijk antwoord.
Ze wachtten op hun afwezige collega.
Waarom ze die nodig hadden, was niet geheel duidelijk.
Niet voor mij, maar ook niet voor hen.
Ze begonnen met trage bewegingen opnieuw aan hun arbeid en ik ging op zoek naar nummer drie.
Ik vond hem bij de waterkraan.
Hij was in slaap gevallen op een omgekeerde emmer terwijl de andere emmer volop overliep....

RELIGIE, OPIUM VOOR HET VOLK?

Gisteren, na het diner, bleef ik alleen aan de tafel achter met Justin en Manish.
Justin behoort tot de christelijke pentecost gemeenschap terwijl Manish een Indier is die het meer voor het Hindoeisme heeft maar wel in Tanzania geboren is.
Ze zijn beiden ongeveer 25, hebben samen gestudeerd en ontmoetten elkaar nu toevallig opnieuw in Matemwe bungalows.
Justin is onze nieuwe boekhouder terwijl Manish de jaarlijkse audit voor de bank komt doen.

De indische jongen is rustig en bescheiden, eet geen vlees, vis en eieren, noch rookt of drinkt hij.
Allemaal omdat zijn godsdienst hem dat voorschrijft.
Hij schijnt er geen moeite mee te hebben en hij wil ook niemand overtuigen van zijn gelijk.
Justin is onbesuisder en ongemeen leergierig, soms grof zonder dat ie het zelf beseft en hij zou wel graag zoveel mogelijk mensen in zijn kerk krijgen.
Misschien krjgt ie een percentje, in Tanzania weet je maar nooit....

Ik bracht het onderwerp vrij snel op de afdeling genotsmiddelen, de peper en het zout van het dagdagelijkse leven, zeg maar.

Onze tanzaniaanse vriend vond alcohol maar niets. Het feit dat zijn vader verslaafd was en de huishoudpot er op regelmatige basis doordraaide, speelde ongetwijfeld ook een rol maar toch was het vooral de godsdienst die het hem verbood.
Manish trad hem bij, ze hadden allebei wel eens een glas geproefd maar het leven was perfect leefbaar zonder een scheut methanol van tijd tot tijd.

Bangui dan maar, het plaatselijke equivalent van marihuana...
Onmogelijk goed te praten volgens de twee religies.
Dat sigaretje bracht je rechtstreeks naar de poorten van de hel, volgens onze christen-medemens.
De knappe hindoe volgde het discours achterover geleund en met een geamuseerd lachje.
Vol vuur sleurde Justin er achtereenvolgens luie mannen met rastaharen, diefstal en overvallen ten einde de verslaving te financieren en ten slotte een ellendig einde in de goot bij.

Ik had de twee jongemannen een beetje op temperatuur gebracht, dus het werd tijd voor de zwaardere programmapunten.
Sex in het algemeen?
Af te keuren, alweer op een heftiger manier veroordeeld vanuit het kamp van Jezus dan dat van Vishnu en de zijnen.
Sex betekende voortplanting, niets meer, niets minder...
Porno op het internet dan maar.
Onmogelijk te bevatten, je kreeg er hersenverweking van en het was het ideale opstapje naar verkrachtingen en mishandelingen.
De uitsmijter tenslotte: homofilie.
Justin kroop zowat onder de tafel en ook de blik in de ogen van Manish betekende niet veel goeds.
Tegennatuurlijk, zondig, enkele rit naar de bungalows van Lucifer...

Ik gooide er nog tussen dat ik liever naar de hel zou gaan, omdat ik waarschijnlijk toch niemand kende in de hemel, maar Justin was al te ver heen.
Hij raasde maar door als een televisie predikant die de ketters van zich af moest slaan.

Eerder beangstigend om zien hoe twee jonge, verstandige mannen zich zo vastklampten aan denkpistes en geschriften van eeuwen geleden.

Vannavond gaan we verder en dan gooi ik een hele boom in het hoenderhok.
Zeker weten...

OORZAAK EN GEVOLG, DEEL II

Zoals alles in Afrika, is ook water geen voor de hand liggend goed.
Grote groepen mensen zijn anno 2008 nog steeds afhankelijk van dat ene kraantje dat soms verschillende kilometers ver ligt.
Soms is er water, soms niet.
Hoe dat komt en hoe dat zou kunnen verholpen worden, daar heeft de doorsnee Afrikaan geen boodschap aan.
Logisch ook als je het al druk genoeg hebt met overleven tout court.
Ook flessenwater is geen optie als je weet dat anderhalve liter gebotteld water hier een halve euro kost.
Volgens mij betaal je zelfs in Belgie minder...
Overbevolking en milieuvervuiling zorgen dan ook nog eens voor een nijpend tekort aan drinkbaar water.

Ook in Matemwe bungalows ontsnappen we niet aan de dagdagelijkse problemen met de watertoevoer.
Bij Panga Kiza, waar de waterpomp staat, heeft een splinternieuwe generator de geest gegeven.
De hersteller van dienst komt uit Arusha en is twee dagen onderweg.
Op zich mag dat geen probleem zijn want er is ook de Zanzibar watervoorziening.
Helaas deed zich daar een week of twee een klein incidentje voor waardoor het water niet meer opgepompt kan worden.
De bevoegde diensten zijn het euvel nog altijd aan het herstellen.
Laatste oplossing dan maar, twee trucks met water bestellen.
Helaas heeft het hele, toeristische eiland water nodig en loopt, samen met de wachttijd, ook de prijs per kubieke meter op.
De wet van vraag en aanbod.
Helemaal hatelijk wordt het evenwel als de 22 000 liter water wordt geleverd en we minder dan 48 uur later alweer droog staan.
Het probleem situeerde zich dit keer in het staff kamp.
Iemand had maar eens alle kraantjes getest, je weet tenslotte nooit dat er plots eentje tussen zat dat er wel zin in had.
Dichtdraaien hoefde niet want er was toch geen water...
Oorzaak en gevolg alweer.

UITERLIJKE SCHIJN

In een land waar meer dan de helft van de bevolking het moet rooien met minder dan een dollar per dag, heb je natuurlijk ook uitwassen in de andere richting.
Elk ontwikkelingsland probeert op een holletje bij te benen waar andere landen jaren voor hadden.
Zo ook Tanzania.
Als je een beetje zakeninstinct hebt, al eens naar beneden durft te schoppen en naar boven te likken en vooral, als je de juiste mensen op de juiste plaatsen kent, dan raak je er wel...
Daar is - jammer genoeg - niets mis mee in een land dat al jaren teert op vriendjespolitiek en corruptie.

Helaas zijn er ook bewoners in dit prachtige stuk Afrika die de gewetensloosheid hebben om rijk te worden, maar dit niet kunnen combineren met inzicht of intelligentie.
Ze worden stukken rijker dan gemiddeld, maar de top halen ze nooit.
Voor deze bevolkingsgroep, die het breed wil laten hangen maar daar jammer genoeg de middelen niet toe heeft, is er natuurlijk al lang weer iemand anders die in hun noden voorziet....

Stel, je wil uitpakken met een BMW 5-serie of een Porsche Cayenne maar de aankoop is een flink stuk boven je budget.
Dan contacteer je toch gewoon een of andere ongure halve zool die het ding voor je gaat stelen in Zuid Afrika?
Netjes aan huis geleverd en nooit meer op te sporen.
Nooit?
Wel, zoals stropers altijd oplossingen vinden om de boswachter te verschalken, krijgt de boswachter ook telkens meer middelen om terug te slaan.
In bovenstaand verhaal, blijkt dat alle auto's voorzien zijn van een verborgen systeem dat signalen uitzendt.

Een vriend van me zat bij een rijke Indier die zijn dikke kar ostentatief voor de deur had staan.
Tijdens het gesprek rinkelde de telefoon. De man aan de andere kant van de lijn bleek van de bewakingsfirma uit Zuid Afrika te zijn.
Omgekocht in de lange, veilige keten tussen dief, heler en afnemer.
Er werd gewaarschuwd voor een vliegtuig over Oost-Afrika dat op gezette tijden ingezet werd om signalen van gestolen auto's op te pikken.
De Indier dankte zijn informant, vroeg tien minuutjes geduld van zijn bezoeker en begon het lokale netwerk te verwittigen.
In een mum van tijd waren alle bezitters van een gestolen patserbak op de hoogte gebracht...
Bij de aankoop van een dergelijke auto werd er gelijk ook altijd een container besteld.
Overal in Tanzania en Kenia zwaaiden deuren van lege containers open en werden de dure wagens binnen gereden.
Het vliegtuig zou een vergeefse vlucht maken.
En de eigenaars van de auto's?
Die waanden zich de onaantastbare Al Capones van Afrika...

DOOR DE VOORRUIT ZIEN

Aangezien een leven zonder ergernissen leidt tot een totale vervlakking van de levenskwaliteit op zich, hou ik eraan me regelmatig flink op te winden over onbenulligheden in het land waar ik zo van hou.
Voor we verder gaan met dit expose, wil ik - ten einde mijn integriteit te behouden - duidelijk stellen dat wat ik hier uit de doeken doe, enkel objectieve vaststellingen zijn.
Ik verbind er geen morele oordelen aan, noch wil ik hier het superioriteitsgevoel van de blanke ten opzichte van "de nobele wilde" aanstippen.
Dat waren denkpistes uit de vorige eeuw....

Eerst een voorbeeld uit Arusha.
Bij het rijden met de auto probeer je altijd op een zo snel mogelijke manier zo dicht mogelijk bij je doel te komen.
Dat spreekt voor zich.
Als op de af te leggen route evenwel een druk kruispunt opduikt, gaat de gemiddelde Europeaan eerst de situatie inschatten en het strijdperk pas betreden als dat enige zin heeft.
Niet zo in Afrika.
Je rijdt zo snel mogelijk zo ver mogelijk.
Punt.
Als je daarmee het hele verkeersknooppunt herleidt tot een onontwaarbaar kluwen van blik, dan is dat maar zo.
Niemand neemt je kortzichtigheid dan ook kwalijk...

Het woord is gevallen en klinkt eerder negatief.
Kortzichtig zijn.
Laat het ons beter inzicht over oorzaak en gevolg noemen.

Sinds een goeie week of twee deel ik de tafel met een wisselend aantal Tanzanianen.
Stuk voor stuk fijne kerels.
Ook Chindu, onze kelner, is van het stijlvolle soort.
Elke dag ligt er een mooi gesteven servet voor onze neus.

En daar komt Chindu aan met lekkere, dampend warme borden.
Er hangt een verwachtingsvolle stilte aan tafel, iedereen focust op onze lieve ober.
Ik neem mijn servet weg zodat de jongen mijn bord kan neerzetten.
Chindu gaat bij zijn volgende klant langs maar daar ligt het servet nog in de weg.
En dan staan we schaakmat.
Tot ik uiteindelijk het vod wegneem en de kelner naar zijn volgende levering kan.
Helaas gebeurt daar net hetzelfde.
Een verstandige man zit te wachten op zijn lunch, de ober is er klaar voor, maar er gebeurt niets...
Hoe zou dat nu toch komen?
En zo nam ik vijf servetten weg bij evenveel heel lieve, heel verstandige mensen.
En tegelijk ergerde ik me kapot....

NIEUWS UIT ZUID-AMERIKA

Sommige mensen krijgen niet genoeg van reisverhalen.
Ikzelf ben daar een schrijnend voorbeeld van.
Als ik de avonturen van iemand anders lees, dan ben ik helemaal van de wereld.
Zelfs jaloers zijn is me niet vreemd op dergelijke momenten.
Terwijl ik heel goed besef dat ik toch ook niet op een nine to five job gebotst ben...

Sinds begin januari is Maarten vertrokken voor een flink uitstapje.
Hij is blijkbaar van plan Zuid-Amerika volledig aan een bezoek te onderwerpen.

Voor een autist als ik, was Maarten in de tijd van De Kokodril een verademing. Elke woensdagavond om half negen werd een portie kaaskroketjes en een Ice Tea genuttigd.
Ik had weer enige houvast in de te snel rondtollende wereld.

Het feit dat Maarten een heel oprechte kerel is, die vasthoudt aan zijn soms stugge, maar o zo vredelievende principes, geeft me alleen maar meer plezier in het lezen van zijn wedervaren.
Daarnaast zorgde de ervaring bij De Morgen voor een vlotte pen....
Maar kijkt u vooral zelf: http://maartenbyttebier.wordpress.com/


Ook Matt en Sam zwerven nu ergens bij Ushuaia rond.
In tegenstelling tot bovengenoemde Maarten vreten zij zich vast vol met Argentijnse biefstukken van twee kilo.
De jongens waren in de eindejaarsperiode bij mij op bezoek en sluiten hun wereldreis nu af met twee maand Zuid Amerika.
Het was heerlijk om eindeloze onzin af te wisselen met echte interesse voor mijn continent.
Hun wedervaren is te volgen op: http://karibu-jambobwana.blogspot.com/

En vergeet ook niet dat het leven als een boek is.
Wie niet gereisd heeft, leest alleen de eerste bladzijde...

HET LEVEN ZOALS HET IS, DE OPERATIEKAMER

Voor diegenen die dachten dat dokter Beaucourt niemand durfde te fileren in de woestijn

(niet voor gevoelige magen)

PEEPING TOM

Het is een eigenaardig gevoel, te weten dat velen je wedervaren op het zwarte continent lezen.
Ik voel me soms een beetje exhibisionist met een flinke groep gluurders in de struiken.
Daar kies ik natuurlijk zelf voor, maar wat me bezighoudt, is wie die mensen dan wel allemaal wel mogen zijn.

Ik heb net een nieuwe gadget ontdekt op de sitemeter die nauwkeurig alle bezoekjes bijhoudt.
Ik kan namelijk zien vanuit welke gemeente ingelogd wordt.
Dit nieuwe gegeven maakt het alleen nog verwarrender voor me.
Wie ken ik in godsnaam in Mechelen, Wervik, Nijlen, Genk of Sint Niklaas.
Ook bij Staden, Gistel, Lokeren, Meulebeke en Ninove stel ik me vragen.

Wat te denken over een - uitgeweken? - lezer in Brunehaut, Henegouwen?
Uit Nederland krijg ik bezoek vanuit Kerkrade, Gendringen, Heel, Amsterdam en Alphen hoewel ik erachter ben wie in Kerkrade woont.
Frankrijk is goed voor Vitrolles en Marseille, beiden in Provence-Alpes-Cote d'Azur.
In Spanje, tenslotte, woont een sympatieke Belgische die me regelmatig eens mailt...

Maar doet u dat gerust allemaal eens.
Ik ben benieuwd...

HET KLEURENPALET, EVENTJES OP RIJM GEZET...

TIEN DAGEN NU IN DIT AARDSE PARADIJS
STAAR IK OP IEDER VRIJ MOMENT
NAAR HET BIOTOOP VAN BARRACUDA EN PLADIJS
EN VRAAG ME AF OF IEMAND ALLE KLEUREN KENT.

DIE OUWE, MANKE SCHILDER UIT HET MOULIN ROUGE LEVEN
- HET WAS IETS MET LAUTREC EN OOK WEL MET TOULOUSE -
ZOU DE KLEUR VAN D'OCEAAN WELLICHT HEBBEN BESCHREVEN
ERGENS TUSSEN GIFGROEN EN 'T KLEUR VAN ZIJN PELOUSE*.

VAN GOGH ZOU MET PLEZIER ZIJN ANDERE OOR HEBBEN GEGEVEN
VOOR DIT KLEURRIJK WONDER DER NATUUR.
ALHOEWEL, DE JUISTHEID VAN ZIJN OBSERVATIE ZAT ER NEVEN
WANT HIJ WAS STEKEBLIND EN HAD GEEN STEUN MEER VOOR ZIJN BRILMONTUUR.

ERNEST HEMINGWAY, DE MAN VAN EXOTISCHE VERHALEN
DIE ZOU HET GOED HEBBEN GEKUND.
HIJ ZOU ZIJN KLEURBESCHRIJVING VAST GAAN HALEN
IN ZIJN EEUWIGE DAIQUIRI, MET FRISSE GROENE MUNT.

DE PERCEPTIE VERANDERT HIER ZO GAUW,
HET IS ECHT NIET TE DOEN.
KIJK, DAAR HEB JE AZUURBLAUW
OF IS HET EERDER SMARAGDGROEN?

NU LIJKT HET WEL AQUAMARIEN
MAAR EEN DING MOET JE ECHT GELOVEN:
ALS JE DIT KLEURENPALET EENMAAL HEBT GEZIEN,
BEN JE WEL FLINK ONDERSTEBOVEN....


*(voor de niet-westvlaamse lezers: een pelouse is een grasperk)

ZO GING HET DUS...

Wat is een gyrocopter?
Heeft Jan Koko wel echt gekookt?
Hoe zien duinen in Libie er eigenlijk uit?

Al uw antwoorden op: http://picasaweb.google.com:80/interludium1968/LibyaDesertChallenge2008

Geniet!!

DE DROOMFABRIEK

Laten we van deze posts een soort levensverhaal maken, waar veelvuldig stijlmiddelen zoals flash backs gebruikt worden, ten einde deze geschreven onzin een zekere flou artistique te geven.
Vandaag gaan we terug naar het leven in de woestijn tijdens de rally.
De voorlaatste dag van de beenharde rally stak met kop en schouders boven de andere uit.
In de late namiddag kwam de piloot van de gyrocopter langs. De vriendelijke man uit de streek van Bordeaux genoot van onze maaltijden en wou ons bedanken middels een vlucht in zijn toestel.
Om beurten stegen we op voor een vlucht van een kwartiertje.
Het was onvergetelijk.
Zover je kon zien strekte de eindeloze woestijn zich uit, we zagen ook een woestijnvis en de piloot haalde wat stunts uit boven het zachte zandtapijt.
Het was een heerlijke afwisseling van het harde labeur in de keuken...

's Avonds ging ik langs bij dokter Luc Beaucourt en zijn vriendelijke staff.
Ik had nog altijd een ontsteking op mijn borst en daar wist de wereldberoemde dokter wel raad mee.
Terwijl een verpleger een vrolijk muziekje opzette en de andere ijverig foto's begon te nemen, hanteerde de dokter scalpel en draad in de stoffige tent onder een schamel peertje.
Het is duidelijk dat de goede heer Beaucourt een no-nonsense oorlogschirurg is.
Het werk vlotte snel en er werd weinig rekening gehouden met het verkrampte gezicht van de patient.
De dokter naaide lustig verder terwijl de verdoving uitgewerkt begon te raken....

De volgende ochtend kwam Sam naar me toe. Tijdens de rally was ie verantwoordelijk voor de dune-drivingschool.
De laatste keer dat ik Sam gezien had, was bij het vertrek van de Touareg Trail naar Benin.
We startten aan het atomium waar een ploeg de buitenzijde van de bollen aan het schoonmaken was.
Een van de nietige stipjes kwam langs een eindeloos lang touw naar beneden gegeleden en dat bleek Sam te zijn.
De kerel dook altijd op de meest onverwachte plaatsen op.

Sam heeft oog voor motivatie.
Het was duidelijk dat ik aan het eind van mijn Latijn was na zeven dagen non stop koken voor 150 man.
Sam nam me mee voor een uurtje racen in de duinen.
Onder zijn deskundige leiding reed ik vast en deed ik het ontkoppelingspedaal zodanig slippen dat er nog dagen een vieze stank in de auto zou hangen...
Daarnaast leerde ik ook nog hoe je best een duin oprijdt en hoe je onmogelijk steile hellingen afdaalt.
Opnieuw een fantastisch ervaring...

Een oprecht dank-je-wel aan deze fantastische mensen.
Jullie gaven me onvergetelijke momenten...

INHEEMSE GEBRUIKEN

Vanmorgen vatte de generator vuur.
De machine wordt gebruikt om water op te pompen uit Panga Kiza, een grottencomplex waar je makkelijk tot bij de watertafel raakt, ook in het droog seizoen.
We reden er onmiddellijk heen en we troffen er de bewaker van de grotten.
De man was duidelijk van het harde, doorwinterde soort.
Hij liep blootvoets over de puntige koraalrotsen en daarnaast kwam plots ter sprake dat hij drie vrouwen had.
's Nachts sliep hij naast de generator.
Nu zouden de meeste mannen waarschijnlijk ergens anders slapen als ze drie echtgenotes hadden, maar het gegroefde gezicht van de man toonde aan dat hij een hard leven achter de rug had.
Misschien was hij gewoon blij dat hij bij de generator kon slapen.

Hij was ook de enige die alleen in de grotten kon en mocht afdalen.
Nu vond ik dat niet zo speciaal, er is tenslotte altijd iemand verantwoordelijk voor iets in Afrika, maar deze kerel was wel heel uitzondelijk.
Hij sprak met de slangen...
De grot was vergeven van de wurgslangen van meer dan een arm dik, naar het scheen.
Op een dag was Rafael, de assistant manager, bij de waterpomp en daar had een python zich lekker rond het warme motorblok gekronkeld.
De slangen fluisteraar werd erbij gehaald en er werd op het dier ingepraat tot het er uiteindelijk vandoor ging.
Eeuwig respect van alle bewoners is zijn deel...



De lodge loopt rechts uit op een maagdelijk wit strand, met scheefgegroeide palmbomen en een schuimende zee.
Het is een echte reclame affiche.
Behalve twee keer per dag.
Bij opkomend tij, blijkbaar op een welbepaald teken, lopen alle hummeltjes van het dorp naar de waterlijn...
Ze hurken met zijn allen neer in een lange rij naast elkaar en duwen "een flinke splinter uit hun rug".
En de aanrollende oceaan neemt alles mee.
Het grootste spoeltoilet ter wereld...
En elke dag komen gelukkige toeristen thuis en vertellen aan hun jaloerse buren hoe mooi en puur en onvervuild de zee er wel niet was.
Ze moesten eens weten....

VLIEGEN EN ANDERE DIEREN...

Toen we aankwamen op het vliegveld van Stone Town, Zanzibar, was het duidelijk dat de kapitein zijn uiterste best deed om onze vertraging van twee uur terug te brengen tot een aanvaardbaar niveau.
Waarschijnlijk was de goede man hyperkinetisch want hij gooide het vliegtuig met ware doodsverachting tegen de grond.
Toen klonk de stem van de stewardess luid en duidelijk...
"Ladies and gentlemen, we definitly landed in Zanzibar."
Iedereen begon te lachen terwijl de kapitein waarschijnlijk met een rooie kop in de cockpit zat.

Het hele voorval deed mijn buurman denken aan een landing een paar jaar geleden.
Het vliegtuig raakte de grond, wipte weer op en na nog twee keer botsen bleef het ding eindelijk met alle wielen op het tarmac.
De passagiers en zelfs het personeel keken elkaar geschokt aan.
Toen kwam de stem van de eerste stewardess...
"Ladies and gentlemen, we want to wish you a pleasant stay on behalf of Captain Kangaroo and his crew..."

ROBINJAN CRUSOE

Radeloos heb ik al tientallen flessen in zee gegooid, maar gezien de geringe respons, schakel ik maar over op de zegening van "the online" om u allen in te lichten over mijn leven op een schier onbewoond eiland.

Sinds drie dagen dwaal ik nu rond op Matemwe Bungalows en daar waar er een tijd was dat ik 's nachts wakker schrok, badend in het zweet en met angstige visioenen over mijn leven in afzondering, mag ik nu toch al wel stellen dat ik met een veel veiliger gevoel naar de toekomst kijk.

Het wordt een hectische tijd met heel veel werk en met een ploeg die weer discipline en motivatie bijgebracht moet worden.
Aangezien ik mezelf als Robinson zie, heb ik het hele stelletje dan maar gelijk Vrijdag gedoopt.
Heel makkelijk, blijkt nu al, want als ik roep, staan ze er alle 85.
je leest het juist, er is hier 85 man personeel voor twaalf bungalows en drie luxe appartementen.

Er is een zwembad in twee verdiepingen, waarvan het bovenste overloopt in de azuurblauwe oceaan, vier meter lager, een parelwit strand vol met dhows, eenvoudige vissersboten met een schuin zeil en de bungalows liggen in een fantastische tuin.
De luxe retreats hebben een zwembad op het dak, een eigen strandje, een gigantisch beneden- en bovenbalkon en een prive-butler.
Het staat nu al vast waar ik nog een nachtje of drie blijf, als ik dit alles tot een goed einde breng.

Maar er is vooral werk, veel werk, hopen werk.
En daar ga ik me nu opnieuw aan wijden...

DE KORTSTE AFSTAND TUSSEN TWEE PUNTEN...

Misschien is het tijd om nog eens terug te komen op de mooie dagen die ik doorbracht in de keukencamion.
Zoals ik eerder al aanstreepte, is Anton een man die opdrachten uitvoert.
Niets meer, niets minder.
Rijden met de camion van punt A naar punt B is daar ook bij. Nu had Christophe ons een route meegegeven op de GPS met verschillende coordinaten. De bedoeling naar de geest van de input, is te proberen een piste te volgen die min of meer deze punten verbond.
Het reed stukken sneller en makkelijker en je kwam uiteindelijk ook wel waar je moest zijn.

Maar dat was natuurlijk buiten Anton gerekend. Volgens hem moesten we zo strikt mogelijk van punt tot punt rijden uit veiligheidsoverwegingen.
Mochten we motorpech krijgen, dan zou Christophe ons op deze manier komen zoeken aangezien we die dag geen satelliettelefoon meegekregen hadden.
Er viel weinig in te brengen tegen de logica van de heer Verhoeve, temeer daar hij het stuur in zijn gespierde knuisten hield.

We hebben die dag off-road gereden in de meest letterlijke zin van het woord. Anton ontzag niets en we botsten en we hosten doorheen steenwoestijn, over heuvels en doorheen drooggevallen rivierbeddingen.

Op gezette tijden sprong de bestuurder uit zijn rijdende truck om foto's van het gebeuren te nemen.
Mochten we, aldus Anton, ergens vast rijden, dan zouden we eerst nog een paar weken kunnen overleven op alle voedsel in de camion, maar mocht ons einde dan toch komen, dan waren er tenminste foto's voor de vier maand oude kleinzoon.
Toen Anton daarna nog verschillende keren uit de vrachtwagen sprong, bleek dat hij toekomstgericht bezig was...
"Misschien krijgt Kareltje wel een broertje, Klaasje bijvoorbeeld, en dan wil ik niet dat ze ruzie hoeven te maken over de foto's."

We kwamen uiteindelijk in de buurt van het kamp voor die nacht, maar dat was een paar honderd meter opgeschoven.
Boven ons cirkelde de gyrocopter, naast ons reed de directeur op een quad, iedereen probeerde Anton op de juiste koers te krijgen, maar hij reed gestaag door, zijn ogen strak op het eindpunt van de GPS gericht.
Uiteindelijk zwichtte de chauffeur dan toch voor de virtuele gijzeling en hij zette koers naar het kamp.
Het was weer een fantastische rit geweest...

DE MOTO-MAASAI

Toen ik Olkokola verliet, het mooie hoekje Afrika waar Flying Medical Services gehuisvest is, stond bij het oprijden van de verharde weg een dusdanig mooie Maasai dusdanig mooi om een lift te smeken dat ik niet kon weigeren.
De man was van middelbare leeftijd, had nobele trekken en was gekleed in de traditionele kleurrijke shuka, drie tafelkleden boven elkaar, maar op verschillende manieren over de schouders geknoopt.

De kerel zag het duidelijk wel zitten, zo'n ritje op de grote dondermachine.
Hij klom achterop en we spraken af dat ik hem in het volgende dorp zou afzetten.
Ik zorgde ervoor dat zijn sandalen, gemaakt van oude autobanden, niet tegen de uitlaat kwamen en dat zijn loshangende kledij niet in de ketting of de wielen zou draaien.
Aan een Maasai in de gehaktmolen heeft tenslotte niemand iets.

De man zat fier rechtop, de stok, om roofdieren af te weren, over de rechterschouder en zo fladderden we beiden de weg op.
Het moet een mooi zicht geweest zijn: de piloot in zwarte jas met zwarte helm op een matzwarte motor en achterop een figuur in de meeste kleurrijke, flapperende doeken die niet ophield om naar alle wandelaars te roepen om de aandacht te vestigen op zijn unieke lift.

Een ding hield me wel de hele rit bezig. Sinds jaar en dag doen gniffelende verhalen de ronde over onze eerder welgeschapen zwarte broeders.
Nu zat de man wel heel dicht tegen me aangedrukt en ik vraag me nog altijd af of hij een goed gevulde geldbuidel droeg ofdat ik eigenlijk iets anders moest veronderstellen....

WAAR GAAT DAT HEEN?

Er zijn altijd wel van die nieuwsgierige gansjes die willen weten of ik wel comfortabel zal leven...

Hierbij:

http://www.asilialodges.com/index.php?id=6

LEREN RELATIVEREN

Toen ik deze ochtend een bezoekje ging afleggen bij Flying Medical Services, mijn vliegende engelbewaarders in de tijd van "het Incident", was meteen duidelijk dat het regenseizoen in die regio van het Arumerudistrict waaronder Arusha valt, nog lelijker huis had gehouden...

Pat vertelde me het verhaal van een dorpsgenoot waarvan het hele huis weggespoeld was.
Achteraf bleek dat de buur, vooruitziend als hij was, een kanaaltje gegraven had voor de lange regens begonnen teneinde zijn lapje grond te irrigeren.
Helaas was het inzicht van de man een stuk kleiner dan de kracht van het water.
Het huis ernaast spoelde volledig weg en honderd kuikentjes en vijftig schapen vonden de dood.

De reactie van de felgeplaagde man was typisch Afrikaans.
"Ach, ik leef tenminste nog.."
Niks schadeclaim, niks advocaten en woedend gescheld.
De feiten tot de essentie herleid,... ik ben er tenminste nog.

We hebben nog heel wat te leren.

BOODSCHAP VAN ALGEMEEN NUT, DEEL II

Net terug in Arusha en er helemaal klaar voor om actief naar werk te zoeken, nu het geestelijk en lichamelijk evenwicht hervonden is, blijkt dat het werk mij gewoon opzoekt.

Vrijdag vertrek ik voor twee maand non stop Zanzibar.
Voor de leken, Zanzibar is een paradijselijk eiland voor de kust van Tanzania, het bestaat enkel en alleen uit parelwitte stranden met scheefgewaaide kokospalmen, meisjes met hagelwitte tanden komen je ongevraagd een massage geven terwijl hun even lieve broers een heerlijke vis opduiken uit het azuurblauwe aquarium.

Tot zover het promo-praatje, ik heb helaas andere katjes te geselen.

Matembe bungalows, in het noordoosten van Zanzibar, is aan vernieuwing toe en ik schijn de uitgelezen persoon te zijn om er op toe te zien dat de juiste kabel op de juiste plaats in de grond verdwijnt, om 's nachts na te gaan of de nachtwakers hun ogen open hebben en tenslotte ook om de race tegen de tijd te leiden met een klad personeel die nog nooit van het begrip deadline gehoord heeft.
Het is regenseizoen, er zijn geen toeristen, de lodge is gesloten en veraf gelegen, het wordt dus tijd voor Ora Et Labora, bid en werk.
Misschien kom ik er heelhuids door, misschien verlies ik alle decorum en kom ik binnen twee maand als een halve wilde terug, we zien wel...


Toch nog een extra pluspunt, er is netwerk voor telefoon en een internetverbinding.
Bel me, mail me, laat me snel iets weten.....