In 2006 leerde ik Anton kennen op de verschillende rallies door de westafrikaanse woestijn,
We hadden een aangename tijd want Anton was op zijn minst een uitdagende persoonlijkheid.
We overleefden elkaar karakters twee keer een maand in een kleine cabine van een vrachtwagen en behalve die keer dat de chauffeur een sateliettelefoon tegen mijn kop gooide en de twee uur durende vijandige stilte daarna ongedaan maakte door het aanbieden van een zeer gesmaakt sigaartje, waren er geen fysieke aanvallen.
De oorlogen werden eerder uitgevochten middels psychologische marteling.
Op de eerste rally van Belgie naar Benin reed Anton met zijn eigen Mitshubishi als deel van het mecanicien-team.
Na een maand stof vreten, bereikten we de Oceaan en barstte een feest van vier dagen - en vooral nachten - los.
Anton met zijn 60 lentes was te oud voor dit gedoe en broedde op een ander plannetje.
Op de tweede dag van de festiviteiten belde hij zijn dochter en droeg haar op om mama te vertellen dat 'hij wat later thuis zou zijn'.
Dochterlief vroeg of ie over 2 of 3 dagen sprak - ze kende haar papa wel een beetje - en Anton zei: "Nee, eerder een dag of tien".
De man is 'tough as nails', stapte in zijn auto en zette de GPS naar het noorden.
Moederziel alleen reed ie het hele stuk terug door de westafrikaanse savanne, door de uitgestrekte Sahara en door Algerije (waar ie trouwens in 1976 met zijn gezin en een caravan was gepasseerd).
Anton reed tot zonsondergang, at droog brood en dronk water en wanneer het donker werd, zette ie zijn veldbedje op naast de auto en trok zijn pyama aan (lichtblauw, afgeboord met donkerblauw aan de polsen en de enkels - dat heb je dan als je een maand samenleeft met iemand).
Bij het eerste licht ging ie weer een stukkie rijden zoals hij het zelf uitdrukte en toen ie de Middellandse zee bereikte, koos ie voor een oversteek naar Spanje eerder dan naar het zuiden van Frankrijk want 'een stukje van de weg afsnijden' was voor mietjes.
Negen dagen later was Anton weer thuis en ik heb hem altijd bewonderd voor zijn lef.
Hoewel veel minder riskant in The Land of the Free, vond ik het ook tijd om er eens op uit te gaan in mijn eentje.
Een stukkie rijden dus, in de volgende twee weken op deze blog....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten