Eergisteren hebben de speurneuzen van de Arusha politie Zakayo opgepakt.
Er was overeengekomen dat het geld dat de jongen nog van me wou, achtergelaten zou worden bij zijn zus. De politie heeft weinig medelijden met bandieten en hun verwanten.
Onder zachte dwang werd zusje verplicht om Zakayo te verwittigen dat de buit aangekomen was en kon opgehaald worden.
Nietsvermoedend stapte hij het huis binnen waar hij onmiddellijk een stel potige kerels in zijn nek kreeg.
Vanochtend werd ik opgeroepen om Zakayo te gaan identificeren.
Het was een meelijwekkend zicht.
In een overvolle ruimte zat een zielig hoopje beschuldigden opeengepakt.
Ergens achterin zag ik Zakayo zitten, geknield, duidelijk onder de indruk van twee slapeloze nachten en de hardhandige aanpak van de bewakers.
Hij droeg een veel te grote broek en zijn hemd was smerig en gescheurd.
Schoenen en riem had ie al moeten afgeven.
Ik voelde medelijden...
Samson, de brede politie-agent begon Zakayo te sarren.
Op enige blijk van respect moest hier duidelijk niet gerekend worden.
Zakayo kroop tussen en over zijn onfortuinelijke collega's in mijn richting. Hij had geen enkele waardigheid meer toen ie - voor een man of vijftig - om vergiffenis smeekte.
Samson keek hem hardvochtig aan, nam mijn telefoon en vroeg Zakayo of hij die doodsbedreigingen geschreven had.
Zakayo piepte van ja en de agent mompelde dat de bevende jongen terug op zijn plaats kon gaan zitten.
Mijn ex-nachtwaker waagde evenwel nog eens zijn kans bij mij en dat was niet naar de zin van Sam.
Met een dreun vloog Zakayo achteruit.
Hij landde tussen het povere groepje en kreeg daar nog een paar klappen van zijn gebruskeerde mede-gevangenen.
Het deed me oprecht pijn te zien hoe de jongen aangepakt werd.
Gelukkig reageerde Samson sneller dan mijn medeleven.
"Jij gaat de bak in en daar kom je de eerste vijf jaar niet meer uit," sneerde hij.
Ik mocht het lokaaltje verlaten en de politieman vergezelde me naar buiten.
Onder ruime belangstelling van zijn collega's troggelde hij me nog eens vijfentwintig dollar af voor zijn hulp en toen mocht ik beschikken.
Met een wrang gevoel maakte ik me uit de voeten en ik benijdde arme Zakayo niet voor wat de toekomst brengen zou...
1 opmerking:
Oeh, kan me voorstellen dat je medelijden krijgt. Maar, we hebben het laatst over normen en waarden gehad en dat deze verschillen van onze medemens op andere continenten. Ook dat ze hun problemen op hun eigen manier moeten aanpakken.....en, helaas voor Zakayo, is dit momenteel hun manier.....Al met al, toch niet niks. Hopelijk ben je wel een beetje blij dat hij je voorlopig niet meer lastig valt ?
Audrey
Een reactie posten